We rijden woensdag 29 mei nog even door leuke binnenwegen van Litouwen waar nog een paar mooie momenten door ons worden opgeslagen. Bijvoorbeeld je rijdt op een grindweg en er komt een kruising met een andere grindweg dan blijk je wel op een voorrangsweg te rijden. Litouwen is volop een agrarisch land dat was het ook in de Sovjet tijd daardoor zijn er minder Russen naar Litouwen gekomen dan in de andere Baltische staten. Wij zien dan ook oude Kolchoz landbouwbedrijven die of geheel verwaarloosd zijn of omgebouwd naar moderne boerenbedrijven. We komen regelmatig landbouwmachinebedrijven tegen als John Deer, New Holland en Husqvarna. Onderweg zien we nog her en der oude sovjetlandbouwmachines staan maar meer als ludieke herinnering. Nog even die houten huisjes in die lommerrijke valleien en dan de snelweg op naar Letland. Nou snelweg?!?, de trekker rijdt er ook gewoon met een sukkelgangetje op en je fietst gewoon lekker in de berm van de A2 of maakt even een U-turn want dat kan gewoon, het is toch niet druk. We rijden Letland binnen en zien een klein verschil, nog steeds heerlijke groene natuur met koeien en bossen maar er zijn wat grotere huizen en meer huizen met stucwerk. Ondanks dat het zo rustig is en er overal ruimte is vinden we moeilijk een parkeerplaats voor een koffie stop, lastig want er zijn gewoon geen parkeerplaatsen. Dus doen we een koffiestop op de parkeerplaats bij een begraafplaats en de lunchstop op de parkeerplaats van een militaire begraafplaats. We overnachten bij een toeristisch punt met zowaar nog een paar campers. Overdag worden er door verschillende  bussen hier scholieren gebracht en gehaald.

De breedste waterval van Europa ligt hier in Kuldiga in de rivier de Venta. Hoog is de waterval niet, om en nabij 1 meter en als wij er zijn is hij ook niet op zijn breedst (normaal 100 – 110 meter) vanwege de droogte van de laatste tijd, maar het is een leuk punt om naar toe te wandelen. Het stadje Kuldiga is echt mooi oud, 17^e eeuw met een aantal leuke verrassingen die dan ook op de Unesco lijst staan. Er is nog wel wat geld nodig voor renovatie.

Mooi verhaal over “Vila Bangert” waar nu het museum in gevestigd is. Deze woning is door kapitein Bangert op de wereldtentoonstelling van 1900 in Parijs gezien, aangekocht en verscheept naar Liepaja om daar als geschenk te geven aan zijn bruid. In het houtwerk zijn nu nog de Romeinse cijfers leesbaar voor het weer in elkaar zetten van het gebouw, een soort IKEA avant la lettre maar dan zonder dat knullige inbussleuteltje van de Zweedse woonsuper. Het is in Kuldiga (Duitse naam Goldingen) weer opgebouwd op de plaats van de oude burcht. De Teutoonse kruisridders hebben hier eerder voet aan wal gekregen dan in Litouwen. In 1201 hebben zij Riga gesticht en om de bevolking onder de duim te houden verschenen er verscheidene dwangburchten, zoals in Kuldiga, Cêsis en Valmiera. De Duitsers waren hier de eigenaren en de Letlanders hun lijfeigenen.

De volgende dag rijden wij wat meer naar het noorden richting de Oostzee naar Lijfland waar men Lijfs spreekt. De laatste die het Lijfs nog volledig sprak is in 2013 overleden en het is nu alleen nog maar een tweede taal van een kleine groep mensen. Deze taal laat wel zien dat er een andere afkomst is namelijk de Fins-Oegrische taal die verwant is aan Fins en Ests. Lijfland strekte zich vroeger uit over Letland en Estland en heeft dus een verwante geschiedenis met veroveringen door de Denen, Zweden, Duitsers en Russen. Wij gaan er heen omdat het er zo mooi en lekker rustig is en dat je er Barnsteen zou kunnen vinden. Wij hebben opdracht van onze dochter Mireille om Barnsteen te zoeken. Nu bij onze eerste stop bij een strandopgang lopen wij te speuren in het grind dat aan de vloedlijn het strand oprolt, maar ja hoe ziet ruw Barnsteen eruit, wij weten het niet echt en nemen wat mooie steentjes mee. Een opvallend monumentje in de vorm van een zeil trekt onze aandacht. Het blijkt een herinnering te zijn aan de velen die vluchtten voor het oprukkende Rode Leger en in kleine bootjes probeerden het 150 km verderop gelegen Gotland te bereiken.

Na het jutten naar Barnsteen is het nog maar een klein stukje naar een heuse camping, helaas er zijn wegwerkzaamheden die keurig met verkeerslichten geregeld worden. Maar de wachttijden beginnen af te tellen bij 3 minuten als de laatste minuut verstreken is mag je nog 90 bonus-seconden wachten tot je groen licht krijgt en dat dan een aantal keer achter elkaar. De laatste 10 km doen wij er dan ook 40 minuten over. We worden beloond met een zeer ruim terrein met een allervriendelijkste gastvrouw. We hebben alle ruimte voor ons alleen, zij verontschuldigt zich dat er aan het eind van de middag nog een groep jongelui zal komen maar zegt zij die blijven aan de andere kant van het terrein en u heeft daar totaal geen last van. Er is veel ruimte voor sport en spel en basketbal is hier een favoriete sport. Maar ja als de ondergrond zo ongelijk is en je hebt hout in overvloed dan maak je toch een houten basketbalveldje. De camping ligt echt verlaten in het bos en de mensen zijn hier zeer zelfvoorzienend met een grote moestuin die hier, zoals overal, er keurig verzorgd bijstaat en waar wij ook wel steeds iemand in zien werken. Voor ons zijn er ook voorzieningen maar het water blijkt geen drinkwater te zijn, de hele Lijflandse kust heeft geen drinkwateraansluiting, men koopt flessen water.

De volgende ochtend maken we weer een strandwandeling en zoeken naar nog wat Barnsteen, sorry Mireille we hebben geen idee wat we precies meenemen. Deze route is een hele rustige met veel natuur en is jarenlang onbewoond geweest omdat het een militaire zone was, dus ideaal om alweer een hert te spotten. Hier staat ook de grote radiotelescoop (qua grootte de achtste van de wereld) die in 1971 door de Sovjets hier in Irbene (gemeente Ventpils) werd gebouwd. Deze radiotelescoop was tot 1993 een geheime installatie, compleet met onderaardse gangen en vijf grote antennes, ter afluistering van het westen. Er werd voor de militairen en hun gezinnen een heel dorp met afgrijselijke betonnen woonblokken gebouwd dat er nu spookachtig verlaten bij ligt.

Dan rijden wij de kustweg naar de Kaap Kolka waar de Oostzee en de baai van Riga met elkaar botsen. Wij hebben echter zulk mooi weer dat het geen botsen is. Als we de kaap gepasseerd zijn komen er meer dorpjes, enkele vakantie activiteiten en wat vissershaventjes, deze liggen aan de baai van Riga en vallen dus niet onder de voormalige militaire zone.

We rijden richting Riga nu over een echte autoweg met zowaar 2 keer 3 banen. Maar dat zegt natuurlijk niet dat die alleen voor auto’s is want fietsers rijden op hun dooie gemak langs de rand van het asfalt, oma wandelt in de berm en de landbouwtrekkers rijden er ook in hun rustige gangetje. We hebben een camperplekje gevonden (uiteraard) weer bij een haven en staan aan de rivier met mooi zicht op Riga. De volgende morgen lekker op de fiets de stad in. Eerst weer langs een treinmuseum waar een enorm grote (en vooral lelijke) Russische stoomlocomotief staat en…. een gevangeniswagon waarmee de aan het regime onwillige mensen naar Siberië gedeporteerd werden.

Dan op zoek naar een postkantoor want ik heb zitten haken voor onze kleindochter die binnenkort 3 jaar wordt dus nu het pakje even verzenden. Daarna naar de Altstadt om eerst van een lunch op het terras te gaan genieten. Maar dan barst de regen- en onweersbui los en schuiven de mensen door naar binnen. Wij zitten recht onder de scheiding van twee zonneschermen en het regenwater loopt al snel bij Marcel in zijn nek en over de rug dus ook wij schuiven wat op.

Tja, over een uur hebben wij een fietstour geboekt zou dat met deze regen nog door gaan? De lucht klaart enigszins op dus we gaan naar het meetingpoint, daar blijken wij de enige twee te zijn voor de fietstour. Een ontzettend leuke vrouw met heel veel kennis van Riga en Letse geschiedenis laat ons enorm veel zien en vertelt ons nog meer. Wat een indrukken. Er was een Fins-Lijfse nederzetting waar in 1201 door een Duitse Bisschop, die met een grote groep kruisvaarders het Christendom kwam brengen, de stad Riga werd gesticht. Door de ligging aan de rivier de Daugava werd het ook een succesvolle Hanzestad. Onze gids vertelt dat er in de oude stad met steen gebouwd moest worden vanwege brandgevaar, alleen heeft Letland geen steen dus iedereen die wilde handelen met Riga moest als betaalmiddel steen meenemen anders mocht er in Riga niet gehandeld worden. Het gevolg is een geheel uit steen opgetrokken binnenstad met geplaveide straten.

De huizen buiten de stadswal moesten van hout zijn want dan kon men als er een aanval kwam die huizen platbranden voor een beter schootsveld. Daar hebben de Russen dan ook gebruik van gemaakt toen Napoleon eraan kwam en zo hebben zij dan ook Napoleon verslagen. Nu is er buiten die oude stad het nieuwe centrum met zijn prachtige art nouveau huizen. Niet alle huizen zijn na de Sovjet periode hersteld maar een groot deel is al wel weer in oude glorie hersteld werkelijk beeldschoon. De brede boulevards laten ook de welvaart van Riga zien.

We fietsen even langs de Russische ambassade waar door de Letten wel wat plagerijtjes worden uitgedeeld. Namelijk recht tegenover de ambassade hangt een spotprent, eerder verschenen in een tijdschrift, een twee etages hoog doodshoofd portret van Poetin èn de straat heeft een andere naam gekregen, namelijk Oekraïense Onafhankelijkheidstraat. Moest de ambassade toch even haar huisstijl briefpapier aanpassen, de vraag is of ze dat hebben gedaan.

Mooi momentje aan de oude slotgracht in een park waar grote oude bomen staan elk met een gazen hekje eromheen. Onze gids zegt over deze hekjes heel laconiek “De bevers zijn ook bewoners van onze stad dus wij hebben de ruimte maar met ze te delen”. Even verder is dan ook een grote stapel boomstammen in het plantsoen voor de bevers neergelegd zodat zij hun knaagdrang kunnen bevredigen. Dan fietsen we richting de markthallen en de oude opslagloodsen die zich achter het centraal station bevinden. Het is hier één grote bouwput want er wordt aan een nieuw station en een treintraject gewerkt. Vol trots vertelt zij over het “Rail Baltica Global Project” dit heeft tot doel de Baltische staten te integreren in het Europese spoorwegnet. Ook Helsinki in Finland wil hier op aansluiten, het zal een traject van 729 km worden. Nu zijn de formaten en het rollend materieel op alle spoorlijnen nog op het Sovjet breedspoor afgestemd.

Vol van de vele indrukken komen we weer bij de camper met mooi avondzicht op Riga en alles moet even bezinken. Morgen gaan we op eigen houtje nog door de stad fietsen om alles een beetje te herkauwen. De volgende dag is het zondag en zijn er vele toeristen met gids in de stad maar heerlijk fietsen wij rond en zien de wisseling van de wacht bij het vredesmonument. We drinken een niet zo lekkere koffie wat ons dan weer verbaast want je wordt hier doodgegooid met koffie to go automaten dus men houdt van koffie. Wij zijn denk ik teveel verwend met onze Illy koffie bij ons aan boord.

Als laatste fietsen wij nog door een oude buitenwijk die zeer aantrekkelijk is omdat het de uitstraling heeft van een dorp terwijl je toch in een grote stad woont. Je ziet dan ook veel mensen hier de oude huizen opkopen en opknappen. Als er zo’n wijk bij Amsterdam zou zijn zou ik er zo willen wonen, er hangt een heerlijk dorps sfeertje. Ook hier houdt men zijn wijk schoon en veegt bovendien nog het stukje straat rondom zijn huis. Riga is een leuke stad.