Allereerst vandaag even langs een Fiat Professional Garage want als wij bij een verkeerslicht stoppen en de start-stopautomaat in werking treedt klinkt er een alarm en geeft het dashboard een lage accuspanning op de startaccu aan, klein beetje verontrustend dus maar even laten controleren. Er is echter niets met de accu of accuspanning aan de hand het zou ergens een storing in de opbouw moeten zijn. Dat zou kunnen kloppen want de afstandsbediening van beide deuren werkt sinds een aantal dagen alleen nog maar om de boel te openen, de deuren afsluiten moet nu met een sleutel worden gedaan. Marcel heeft de toegangsdeur al helemaal gedemonteerd om daar de bedrading na te lopen en door te meten. Er kwamen twee losse contacten en één draadbreuk tevoorschijn. Maar daarmee was het probleem niet opgelost. Ook heeft hij het dasboard deels gedemonteerd om de drukknop van de deurvergrendeling door te meten. Helaas maakt die knop deel uit van een blok met zes geïntegreerde druktoetsen dus daar werd hij niet veel wijzer. Maar goed er is geen accustoring dus kunnen wij straks met een gerust hart de binnenlanden van Finland intrekken.

Maar vandaag rijden wij eerst verder naar het eiland Rügen, eigenlijk schiereiland want een grote tuibrug verbindt Rügen met het vaste land van West-Pommeren. Onderweg genieten we al van de helder blauwe lucht en het frisgroene gras en de mooie kleurschakeringen van de bomen. Rügen is het grootste eiland van Duitsland en al van oudsher een waar vakantieparadijs. Rügen viel na de oorlog onder de DDR en was dus tot 1990 niet toegankelijk voor westerlingen, in verschillende elementen herken je nog duidelijk de Oost-Duitse badplaatsen met de bekende bouwstijl maar ook de kasseien wegen kom je er nog veelvuldig tegen. We moeten denken aan de woorden van Marita in Marokko: rijd rustig anders vallen je bovenkastjes naar beneden, nu dat rustig rijden moet hier op aan gort gereden kasseienweggetjes zeker ook.
We overnachten op camperplaats Hagen aan de rand van Jasmund Nationaal Park, een prima uitgangpunt voor een tocht door de mooie natuur. De volgende morgen stappen we op de fiets om Jasmund Nationaal Park te verkennen. Het park staat bekend om zijn oerbossen met beukenbomen en is daardoor een Unesco werelderfgoed en een Natura 2000 gebied. We fietsen dan ook door een bos waar het licht zo mooi door het gebladerte valt en waar de stammen niet netjes op rijtjes staan maar heerlijk kriskras zoals de zaden ooit uit de bomen zijn gevallen en ontkiemd.


Het fietspad slingert hier prachtig tussendoor met regelmatig een klimmetje en een daling rijden we naar de badplaats Sassnitz, een oude vissersplaats en badplaats met even verder een grote veerhaven met afvaarten naar Scandinavië. Wij nuttigen bij een ietwat alternatieve strandtent een koffie met een lekkere Torte voor we verder fietsen richting de krijtrotsen.
Krijtrotsen? Ja, ja, Rügen staat bekend om zijn krijtrotsen maar de kustweg blijkt helaas afgesloten door wat instortingen dus dan maar weer door het bos naar een uitzichtpunt vlakbij het Unesco Waldhaus. Nu op naar de echte toeristentrekker: de Köningsstuhl, waar men op een platform een mooie kijk op de krijtrotsen heeft. Wij gaan daar niet in de massa lopen en wandelen een stukje door het bos naar Victoriazicht waar het veel rustiger is en we een mooi zicht op de krijtrotsen hebben.

Verzadigd van de mooie natuur fietsen we terug naar onze camper en zitten nog lekker in het zonnetje met een boek en een haakwerkje. Er komt een frisse zeewind opzetten en omdat de camperplaats erg open is biedt deze weinig beschutting tegen de wind dus besluiten we voor de rest van de avond naar binnen te gaan.
Helaas nemen we vandaag al afscheid van Rügen maar niet nadat we nog veel moois vandaag gaan bekijken. Eerst iets heel aparts, de kolos van Prora. Hier werd vanaf 1936 in Nazitijd in opdracht van Hitler een gigantisch badhotel gebouwd. Met de leus Kraft durch Freude (helaas hadden zij een voorkeur voor degelijke leuzen) moesten hier twintigduizend vakantiegangers uit de arbeidersklasse zich kunnen ontspannen. Het ontwerp was kolossaal en buitenmaats, grote aaneengeschakelde bouwblokken met een totale lengte van 4,5 km! In totaal tienduizend tweepersoonskamers met zicht op zee. Na een periode van groot verval is men nu weer aan het opknappen en krijgt het complex een nieuwe bestemming met luxe privé appartementen. Het was dan ook moeilijk om dichtbij te komen daar alles verboden parkeren was en met slagbomen afgesloten. Met wat Randstedelijke eigengereidheid is het toch gelukt er nog een fotootje van te maken.

Dan is er op Rügen nog een bijzonderheid waar Marcel warm voor loopt. Er is een reguliere treindienst met smalspoor stoomtreinen. We rijden dus naar Putbus in de hoop iets te zien. Nu dat iets is dus nog best veel want alleen al het mooie stationsgebouw en het terrein met het kolendepot, een authentieke waterkraan uit de tijd van de Deutsche Reichsbahn plus de oude armseinen en wissellantaarns op zich zijn al een plaatje om te zien. En dan ook nog allerlei stoomlocomotieven die er staan en druk heen en weer rangeren en niet te vergeten de verschillende wagons en rijtuigen. En… wat je nog uiterst zelden ziet, het smalspoor en normaalspoor dat samen één railbedding deelt. Marcel is er niet weg te slaan, en ook ik vind het stiekem wel mooi.




Rügen is eigenlijk een eiland en dat gevoel willen we nog even ervaren, we besluiten het eiland met de veerboot van Glewitz naar Strahlbrode te verlaten, een heuse oversteek van een kilometer of drie met schuimkopjes op de Strelasund (een uitloper van de Oostzee) maar de hoogte van de golven valt erg mee.

We zijn weer op het vaste land maar niet voor lang want we rijden naar het eiland Usedom en overnachten daar op een camperplaats aan de haven van Peenemünde, een naam met een bewogen geschiedenis die we morgen in het museum aan de overkant van de haven gaan bekijken. De camperplaats is een bijzonder allegaartje, er staan verschillende oude scheepjes op het terrein “nergens toe dienende, dan enkel leuk”. Bij het kroegje aan de kade staan, uitnodigend om in plaats te nemen, van die grote rieten tweepersoons strandstoelen met hun kenmerkende blauw-wit gestreepte stof. De receptie is tegelijk een bookshop en een maritiem museum. We zitten nog lang in het zonnetje.

’s Morgens lopen we om de grote havenkom heen naar de andere kant waar zich de ingang bevindt van het Historisch-Technisch Museum Peenemünde. Tja, wat moet je met de bewogen geschiedenis van de beruchte V1 en V2 bommen. Het museum probeert er een hedendaagse kijk op te geven en alle facetten te benoemen maar het geeft toch echt wel af en toe een beklemmend gevoel. Het hele complex beslaat een oppervlakte van 25 km2. Het vissersdorp Peenemünde werd onteigend en met de grond gelijk gemaakt alvorens de bouw kon beginnen. Er werd een wijd vertakt netwerk van smalspoor aangelegd voor de aanvoer van materialen en dwangarbeiders. Omdat het terrein op een schiereiland ligt kon het eenvoudig van de buitenwereld worden afgesloten. Lange tijd hadden geallieerden geen idee waar en hoe het Duitse Vergeltungswaffe werd ontwikkeld en het duurde nog tot augustus 1943 voordat Peenemünde voor het eerst werd gebombardeerd hetgeen de ontwikkeling van Duitslands geheime wapen telkens na elke aanval enorm vertraagde.
In 1944, precies een week na D-day, begon de tweede Blitzkrieg op Engeland. Vanaf 55 Duitse lanceerbases in de buurt van Calais startte een reeks lanceringen van de V1 (elk met 500 kilo explosieven aan boord) met als doel Londen te vernietigen en het moreel van de Engelsen te slopen. Totaal zouden er 6.184 Engelsen het leven laten en bijna 18.000 gewond raken. Gelukkig was het wapen nog verre van perfect en ruim twintig procent van de vliegende bommen stortte vroegtijdig neer waarvan de meeste in Het Nauw van Calais belanden. De raket was bovendien eenvoudig van koers te brengen door met de vleugeltip van een Spitfire het vleugeltje van de V1 op te tillen waardoor het ding met een grote boog in zee zou verdwijnen.
Vandaag de dag staan er buiten voor de energiecentrale (die nog tot 1990 dienst heeft gedaan) op Peenemünde wat voorbeelden van de vliegende bommen. Binnen in de grote fabriekshal wordt aan de hand van foto’s en materiaal een reconstructie van de ontwikkelingen in Peenemünde geschetst. Dit doen ze met een dubbele tijdlijn vanaf 1932 tot en met 1945 die enerzijds de politieke ontwikkelingen weergeeft en parallel daaraan de technische belangstelling in een snel veranderende wereld. Van een algemene interesse in luchtvaart en specifiek die door wetenschappers tot de onvermijdelijke samensmelting van wetenschap met oorlogsmechanismen die uiteindelijk leidden tot de operationele V2. De V2 was het eerste vliegende wapen dat 1000 kilo explosieven kon meedragen en op afstand bestuurbaar was. Maar ook het mondaine leven van de wetenschapper in zijn vrije uurtjes op het strand naast het leven van de dwangarbeiders en krijgsgevangenen in de kou en hongersnood. En hoe na de oorlog zowel de Russen, Amerikanen als de Fransen alle kennis inclusief de Duitse wetenschappers zelf hebben meegenomen naar hun respectievelijke thuisland om hun eigen ruimtevaartprogramma’s te kunnen ontwikkelen. Van de Geallieerden moest England verstek laten gaan om hun deel van deze kennis op te eisen, simpelweg omdat zij het ontwikkelen van een eigen ruimtevaartprogramma niet konden betalen. Hun Staatskas was zo goed als leeg vanwege de enorme oorlogskosten die zij de voorgaande jaren hadden moeten maken om de Duitsers van zich af te slaan.



Voor ons een heel interessant museum waar wij na vele uren met een hoofd vol uit vandaan komen en ja, onze hedendaagse satellietverbindingen en wetenschappelijke onderzoekscentra in de ruimte vinden feitelijk hier hun oorsprong. Door de vele indrukken en het langdurig sjokken over de tentoonstelling zijn wij te moe (of eigenlijk te lui) om verder te rijden dus we blijven nog maar een nachtje hier staan.
Wat een mooie en uitvoerige omschrijving van jullie reis. Interresant om te volgen en dat doen we dan ook graag!
Mooi om te zien waar de Marokko ploeg overal naar toe reist. Dus groetjes van Helmig en Joke uit Ijsland.
Nu jullie maken ook een mooie reis. Inderdaad leuk om elkaar te volgen. Groetjes Yvonne en Marcel
Hallo Yvonne en Marcel,
Wat leuk om jullie reisverhalen te lezen!
Het voelt een beetje als geschiedenislessen ik hoop niet dat er nog een toets gaat volgen aan het eind?
Ik wens jullie een mooie reis toe geniet ervan, groetje Irma.
Hoi Irma en Ronald, Bedankt voor je reactie en inderdaad toets volgt 😉
Maar helaas wij zijn allebei geschiedenis freaks dus er komt inderdaad nog wel meer geschiedenis aan, sorry.
Ik weet mij echter nog goed te herinneren als ik bij jullie was dat ik altijd overweldigd werd van de vogelnamen die voorbij vlogen.
Daar zijn wij dan weer niet zo goed in. 😉
Wat een indrukwekkende reis maken jullie. Leuk om te lezen. Zo reizen wij ook een beetje mee.