Wij zijn op weg naar Granada en hebben weer een privé camperplaats in de buitenwijken van de stad uitgezocht maar omdat wij laat aan komen blijkt deze camperplaats al vol te zijn. Tja, dan toch maar die andere camperplaats (Sitecode:101575) even buiten Granada achter het tankstation. Klonk in de reviews wat minder maar ach het is niet anders. Maar dan blijkt dat reviews ook weer zeer persoonlijk zijn en afhankelijk op welke dag en wanneer in het jaar je er staat. Wij treffen een heerlijk ruim plekje, de luifel kan helemaal uit en dan heb je nog loopruimte en achter het hek staan de paarden van het hippisch centrum dat achter de bomenrij ligt. Daarnaast is nog een soort van kinderboerderij waar de hanen af en toe een wedstrijdje houden van wie het beste de hennetjes kan imponeren. Ook het gedrag van de paarden is een lust om naar te kijken, als er een paard wordt opgehaald om te longeren of geborsteld te worden beginnen de andere paarden daar op te reageren, zo gauw de verzorger met voer in aankomst is beginnen ze al te springen en dartelen want het voer komt er aan. En steevast zijn er ’s avonds twee paarden die een machtsstrijd voeren, oren naar achteren, hun achterste naar elkaar toedraaien en achterbenen naar achteren werpen maar de jongere merrie is er niet van onder de indruk en blijft rustig provoceren. Zoals je begrijpt, wij genieten!

Op de fiets naar Granada, nu gebruik ik altijd voor onze fietstochten de app Komoot en tja hij brengt ons wel eens vaker op paden die wij in Nederland niet als fietspad beschouwen. Vandaag was echter wel een heel bijzonder begin van onze fietstocht, wij zouden het een soort afwateringsgoot of rivierbedding die droog staat genoemd hebben maar Komoot zag dit echt als de route om te fietsen en ja er kwam ons een mountainbiker en wandelaar tegemoet dus wij nemen de goot maar als fietspad. Na verloop van tijd werd het iets breder en meer grindpad dus het heeft ons uiteindelijk netjes naar centrum Granada gebracht.

Waar beginnen we in Granada, er is zoveel te zien want deze stad is tot 1492 in handen van de Moren geweest met als laatsten het Nasriden koninkrijk. Een Koninkrijk of Sultanaat met trouw aan de Goddelijke macht in Bagdad, dus eigenlijk een ‘provincie’ van de Arabische wereld ofwel het Midden Oosten. Doordat het nooit met veel geweld veroverd is zijn er nog veel erfenissen uit de Moorse tijd waarvan het Alhambra de bekendste is daar hebben we maandag tickets voor.

Vandaag zelf op stap, zoals al eerder vermeld hebben Isabella van Castilië en Ferdinand van Aragon Granada definitief in Christelijke handen gebracht en dus is Granada vanaf 1492 een Christelijke stad. Daar zijn ook meerdere voorbeelden van, de eerste waar we voor afstappen is dan ook een beeld met fontein van Isabella vlak bij de Capilla Real, de Koninklijke grafkapel waar dit katholieke Koningspaar hun praalgraf heeft samen met hun dochter en schoonzoon. De latere koningen werden begraven in het klooster El Escorial wat wij zo mooi zagen liggen toen wij op Madrid aanreden. Deze Capilla Real zit vast aan de Kathedraal, ik moet altijd even een kijkje binnen nemen en Marcel ‘bewaakt’ dan graag de fietsen. Vandaag (zondag) was er een dienst gaande dus ik blijf rustig achteraan staan en aanschouw het imposante gebouw even rustig, dan blijkt er een moment van “begroet uw naaste” te zijn in de dienst en wordt mij de hand geschud door Spanjaarden die ook achter in de kerk staan, een mooi moment.

Weer buiten komen wij een processie tegen, 28 jonge mannen dragen een loodzware baar door alleen hun hoofd te gebruiken, na elke paar honderd meter wisselen ze elkaar af. Wij fietsen weer verder, nu naar een heel ander deel van Granada waar volop handel wordt gedreven namelijk La Alcaicería, dit is de grote bazaar, de oorspronkelijke Moorse zijdemarkt deze is echter in de 19^e eeuw afgebrand en dit is een herbouwde versie maar verschrikkelijk leuk om door te dwalen, wij kopen nog geen souvenirs maar die zijn hier in alle soorten te koop. Leuk feitje is dat de naam Alcaicería betekent ‘De plaats van Ceasar’ omdat de Byzantijnse keizer Justinianus in de 6^e eeuw de Arabieren het exclusieve recht voor het maken en verkopen van zijde had gegeven. We fietsen verder door het Albaicin, de oude Arabische wijk. In de tijd van het Nasriden Koninkrijk een zeer welvarende wijk met vele paleizen en moskeeën die echter na de overname in 1492 door de Christenen werden vervangen door kerken. Deze wijk heeft allemaal smalle straatjes stijl tegen de berg op soms verslikken wij ons en moeten wij onze fiets een trap op of af sjouwen maar al met al een heerlijke tocht. Onderweg stappen we nog even af om het laatste Moorse bouwwerk van de Nasriden te bekijken, het paleis Dar Al Horra waar de moeder van de laatste Moorse sultan Boabdil woonde. Onze fietstocht omhoog brengt ons op het mooiste uitzicht punt op het Alhambra met de besneeuwde toppen van de Sierra Nevada op de achtergrond, het plaza de San Nicolas.

Omdat dit plein op de grens van de Arabische wijk en de zigeunerwijk ligt is het hier echt een heel bijzonder sfeertje met allerlei verkopers van gevlochten bandjes tot henna beschilderingen of schilderijtjes en spontane muziekimprovisaties op de gitaar. In de zigeuner wijk, Sacromonte bevinden zich vele grotwoningen die zijn ontstaan in de 15^e eeuw toen een grote groep Roma zich hier vestigden. Tijdens onze fietstocht kwamen wij ook aan de andere van de stad nog verschillende zeer eenvoudige, enigszins verpauperde grotwoningen tegen die nog flink bewoond worden. Na het genieten op het plein fietsen wij voldaan terug, morgen het Alhambra!

Vandaag zoekt Marcel via Google een route naar het Alhambra om ‘de goot’ van gisteren te vermijden. Helaas dat lijkt nog meer op een lege waterval dan gisteren maar wij hijsen onze fietsen omhoog. Daarna is het een prachtige weg continue pittig omhoog klimmend naar het Alhambra wat daar boven op de bergtop ligt. Als wij bijna boven zijn gaat onze telefoon, het ticketoffice van Alhambra: “Sorry, sorry, computerproblemen!” Onze tour gaat niet door maar morgen kunnen we wel mee. Lekker op tijd medegedeeld! Helaas, wij weer terug en morgen nieuwe kansen. Tja nu een extra dag dan maar even het aangename met het nuttige verenigen en heeft Marcel in de carwash de camper, de zonneluifel en de fietsen een schoonmaakbeurt gegeven. En de camperplaats iets meer verkend, de eigenaar houdt inspectie want gaat meer camperplaatsen realiseren de paarden krijgen een ander plekje. Hij bezit een aardig terrein met tankstation, wintersportshop (die nog steeds open is), een hippisch centrum en de camperplaats.

De volgende dag om 11 uur begint onze tour met gids Vincente en deze keer geen afbericht. Over het Alhambra is zo verschrikkelijk veel te vertellen maar dat zal ik niet allemaal spuien.

Het is absoluut de moeite waard om de volledige tour te boeken met het Alcazaba, de Nasrid-paleizen, paleis van Carlos V en de Generalife-tuinen, wij hebben meer dan 3 uur met de gids rondgelopen en kregen er geen genoeg van.

Vandaag een mooie route door de Sierra Nevada (Spaans voor besneeuwd gebergte), na de Alpen het hoogste gebergte van Europa, hier echter ook teruglopende eeuwige sneeuw. Maar wat een prachtige route, het is een heel ander gebergte dan de Alpen. Dit gebergte is ontstaan in een gebied wat heel lang zee was dus het gesteente van dit gebergte is veel losser en heeft daardoor veel meer erosie dan de Alpen of Pyreneeën met als gevolg hele ronde bergtoppen. De weg gaat naar grote hoogtes met schitterende uitzichten welke niet worden belemmerd door veel bomen want grote bomen groeien er nu ook weer niet wel veel verlaten sinaasappelboomplantages.

Langzaam aan wordt het nog droger en minder begroeid want ons einddoel voor vandaag is de halfwoestijn rond Tabernas waar wij een camperplaats hebben gekozen die geheel in Amerikaanse stijl is opgebouwd. Om alle twijfels weg te nemen heet het toepasselijk “Route 66” (Sitecode: 88881). Het bijbehorende restaurant is volledig Amerikaans aangekleed, deels als een diner, een ander deel als een wegrestaurant zoals we dat uit de films wel kennen. Voor de deur staan een aantal wagens van het model Amerikaanse slee, een paar pick-up trucks en een enkele sportwagen uit de jaren zestig en op het dak staat pontificaal een oude Lincoln cabriolet model 1963 te pronken.

Het terrein is nog volop in aanleg, de Bed-and-Breakfast verblijven zijn gebouwd als huisjes in een pueblo, de electriciteitskasten zijn vermomd als stenen en er staan enorme (betonnen) woestijn cactussen, het houten staketsel van een tipi is al opgezet. Wij laten dat allemaal voor wat het is en zoeken een plekje voor de nacht aan de uiterste rand van het terrein. Met drie campers is het bepaald rustig.

Vandaag gaan we verlaten filmstudio’s bekijken. Ik (Marcel) heb in de zestiger jaren heel wat bioscopen van binnen gezien. Op de MULO (ja, zo oud al!) had ik een waardeloos lesrooster met heel veel tussenuren waarvan ik de blokuren benutte om snel een film te pakken. In die tijd waren Westerns een nog gewaardeerd genre. Eind jaren zestig werd dit groots aangepakt door de Italiaanse regisseur Sergio Leone die ontdekte dat de halfwoestijn van Tabernas prima kon doorgaan voor Texas, Nevada, New Mexico of Californië. Hij kocht een stuk land en liet er enkele Western stadjes, een indianendorp en een Mexicaanse pueblo bouwen. Het grote voordeel de locatie lag om de hoek van zijn Italiaanse hoofdkwartier en dus werd er alleen al op de reizen een enorme kostenbesparing bereikt.

De bekendste films die hier zijn opgenomen is de dollars-trilogie waarin Clint Eastwood als “Blondie” furore maakte en daarmee zijn carrière sky high opjoeg, “A fistful of dollars”, “For a few dollars more” en het onvergetelijke “The Good, the Bad and the Ugly” met onder meer Lee van Cleef als Angel Eyes en Eli Wallach als Tuco. Maar ook de Trinity reeks met Terence Hill: “My name is Nobody” samen met Henry Fonda, “They call me Trinity” en “The revenge of Trinity”. Maar ook het alom bekende “Once upon a time in te West” met Henry Fonda, Claudia Cardinale en Charles Bronson is hier opgenomen. Uiteraard tekende Ennio Morricone ook nu weer voor de muziek waarmee de toon perfect werd gezet. Gezien de Italiaanse herkomst van regisseur, cast en componist werd dit genre spottend aangeduid als spaghetti westerns. Van recenter datum is het de laatste Indiana Jones film “The last crusade” met Harrison Ford en Sean Connery. Van veel oudere datum is het epos “Lawrence of Arabia” dat ook al hier gedraaid werd.

Wij lopen door de straatjes en tussen de decors door, de huizen zijn veelal niet meer dan een façade en geen enkel huis heeft een daadwerkelijk dak. Op meerdere plekken herken ik de scènes die daar ooit gedraaid werden. Op weg naar de filmdorpjes reden wij door de woestijn en kreeg je het idee dat je op elk moment een posse kon verwachten die achter een bankovervaller aanzat. Wij waanden ons werkelijk in de Mid West of America.

Er rijden wat mannen gekleed als cowboy het stadje in en stijgen af bij de saloon. Binnen begint de muziek te spelen en vier cancan danseressen doen hun best ons te laten geloven dat zij echt kunnen dansen (helaas hebben zij nog een lange weg te gaan). De veehoeders leggen een kaartje maar dat ontaard natuurlijk in een kloppartij die daarna fijntjes wordt beslecht met knallende schietijzers. Persoonlijk vond ik het wegdromen tussen de straatjes leuker.

Wij verlaten de filmsets en rijden zestig kilometer zuidwaarts, ondertussen doen wij boodschappen om de voorraden aan te vullen, gooien de dieseltank vol en tanken LPG en slaan 20 liter AdBlue in omdat dit in Marokko niet makkelijk verkrijgbaar is. Wij gaan twee nachten op een camperplaats bij Cabo de Gato (Sitecode: 98952 bivakkeren. Wij hebben voor deze plek gekozen omdat er…. wasmachines aanwezig zijn, daarmee sluiten wij het Spanje-verhaal voorlopig af. Next stop….. Marokko!