Vandaag rijden wij de regio Andalusië binnen, daar waar in Aragón en Castilië de christelijke invloed in de gebouwen en cultuur heel erg herkenbaar is komen we nu in het gebied dat heel lang onder invloed van de Moren was. Maar vóór dat wij daar kwamen had Marcel nog even een OEPS momentje, hier zijn verhaal:

Het is zo langzamerhand “een bende” in ons rijdende huis dus voor wij van start gaan even schoon schip maken (jawel, ik blijf nautisch denken). Ik raus erdoor met de stofzuiger en leeg en reinig daarna de toiletcassette terwijl Yvonne met een stofdoek en natte lap erdoorheen vliegt. Klaar, nog even de vuilwatertank legen en drinkwater innemen en we kunnen weer rijden. Ik start de motor en hoor meteen ergens in de catacomben van de camper een alarm afgaan, wat overigens niet echt tot mij doordringt, wil de motor in zijn versnelling zetten maar dat lukt totaal niet. Nog een keer proberen weer niets, grtvrdegrtvr wat is er nu aan de hand? Buiten staat een Duitser die het bijna in zijn broek doet van het lachen en wijst met betraande ogen op mijn voorwielen. Dan valt mijn kwartje, dat alarm is er om mij te waarschuwen dat de camper nog op zijn poten staat en inschakelen laat staan wegrijden dan helemaal niet kan lukken. Ik voel mij heel klein worden en zou wel onder het dashboard willen verdwijnen, wat een stommiteit!

Na het optrekken van de pootjes vangt de reis naar Córdoba aan. Zo’n 8 km buiten Córdoba vinden we weer een private Camperplaats (Sitecode: 101247) waar we nog even lekker met de stoeltjes buiten in het zonnetje mogen zitten. Even voor de mensen die geen camperervaring hebben een toelichting op stoeltjes buiten zetten. Op Camperplaatsen van de overheid, die hier in heel veel plaatsen zijn gecreëerd (echt geweldige service) mag je geen kampeergedrag vertonen dus geen stoeltjes, tafel of barbecue buiten zetten zelfs je satellietschotel niet omhoog doen of je pootjes laten zakken. Voor een stadsbezoek doen wij die concessie maar als er een andere mogelijkheid is voelt dat zeker zo lekker.

We raken al erg gewend aan het luie leven maar morgen moet de wekker gezet worden, want we hebben een fietstour met gids geboekt in centrum Córdoba en daar moeten we eerst nog 8 km naar toe fietsen.

Even wat achtergrond over Córdoba, zoals eerder geschreven hebben de Moren het Iberisch schiereiland veroverd op de Visigoten. In 710 werd op bevel van de heerser Musa Ibn Nusair de bevelhebber Tariq Ibn Ziyad erop uitgestuurd om het gebied te veroveren en binnen veertien jaar waren zij erin geslaagd om een enorm gebied toe te voegen aan het rijk van de Omajjaden. Het Iberisch schiereiland werd een provincie van het Moorse imperium onder de naam “Al-Andalus”.

Zoals in elk groot rijk waren ook hier onderlinge opstanden en strijd met de Christenen die het land weer terug wilden hebben (de Reconquista). Uiteindelijk werden de interne conflicten beslecht door Abd al Rahman I die in 755 op het Iberisch schiereiland aankwam. Abd al-Rahman I, riep Al-Andalus uit tot zelfstandig emiraat, Het emiraat van Córdoba, waarmee hij zich politiek en administratief losmaakte van het kalifaat van Bagdad, maar wel haar religieuze gezag bleef erkennen. In het jaar 929 meet Abd al-Rahman III zich de titel van kalief aan en maakt zich daarmee helemaal los van het kalifaat van Bagdad. Een emir heeft wereldlijke macht maar een kalief heeft wereldlijke en goddelijke macht. Het kalifaat van Córdoba vormt het politieke en culturele hoogtepunt van de Islamitische beschaving in Al-Andalus. Córdoba was in die tijd de belangrijkste stad van Europa.

Dus wij vroeg op de fiets naar de stad en dan een fietstour van twee uur door Córdoba met nog een Nederlands echtpaar en een jongeman uit het Belgische Leuven die als gids ons van alles vertelt en laat zien. Ideaal om in korte tijd langs de highlights te gaan. Leuk weetje over de sinasappelbomen geleerd, overal zie je nog sinaasappels aan de bomen hangen die niet de moeite waard zijn om te plukken omdat ze bitter zijn. De Engelsen willen ze nog wel voor hun marmelade maar om zo te eten, nee. Maar hoe zie je nu of het een bittere of zoete sinaasappel is? Moet je naar het blad van de boom kijken, die met een dubbel blaadje dus eerst een héél klein en dan een groot blad er aan vast is een bittere sinaasappel. Thuis heb ik geen dubbel blad aan de boom dus toch thuis maar eens mijn sinaasappeltjes proeven. Na de tour gaat ieder weer zijn eigen weg. Wij besluiten een terras te pakken om wat te eten. Blijkt dat Drees en Hugo daar ook al zitten, dus beide stellen opgeschoven naar een tafel voor vier en werd de gezelligheid van de fietstour aan tafel voortgezet tijdens de gezamenlijke lunch.

Daarna fietsen wij zelf nog wat rond en gaan weer op de terugtocht om nog wat in het zonnetje te luieren, Morgen weer vroeg wakker worden door de wekker want we hebben een vroege entree voor de Mezquita Catedral geboekt. Om 9 uur de moskee binnen, heerlijk rustig, genieten!

Wat een bijzonder gebouw en wat een geschiedenis. Even in vogelvlucht, De oudste resten zijn van een Romeinse tempel na hun vertrek hebben de Visigoten er een Christelijke kerk gebouwd. In 711 veroverden de Moren Córdoba en werd er geleidelijk een moskee gebouwd, eerst deelden zij de ruimte nog met de Christenen maar toen het aantal islamieten te groot werd moesten de Christenen hun heil ergens anders zoeken. Abd al-Rahman I liet de kerk slopen en er een moskee bouwen wel met hergebruik van allerlei zuilen van Romeinse villa’s uit de buurt. Maar de te lange zuilen moesten in de grond ingegraven worden, en bij de te korte zuilen moest er een tweede bogen rij bovenop gebouwd worden. In 1236 werd Córdoba weer door de Christenen heroverd en kreeg de moskee weer een kathedraal functie. Karel V gaf in 1523 toestemming aan de bisschop van Córdoba om de moskee om te bouwen tot een kathedraal. Dus werd het hart van de moskee gesloopt om daar een Christelijke kathedraal te bouwen. Toen het klaar was zou zelfs Karel V gezegd hebben: ‘U hebt iets gebouwd dat u of anderen overal gebouwd hadden kunnen hebben, maar u hebt iets verwoest wat uniek was in de wereld.’

Het maakt het gebouw inderdaad heel bizar.

Na ons bezoek drinken we een kopje koffie in de prachtige Joodse wijk met zijn witte huizen en smalle straatjes waar wij gisteren al twee patio’s hebben bezocht. Elk jaar organiseren ze hier een Patio wedstrijd, de eerste 2 weken van mei zetten de inwoners van Córdoba hun binnentuinen open voor het publiek, waarbij gekeken wordt welke patio het mooist versierd is.

We hebben de hele middag nog voor ons en fietsen naar de Medina Azahara, een archeologische vindplaats van de nieuwe hoofdstad van het kalifaat Córdoba. De bouw werd tussen 936 en 940 begonnen in opdracht van  Abd al-Rahman III. Je ervaart duidelijk wat een geweldige welvaart Córdoba in het verleden heeft gehad als je bedenkt dat er nog maar 12 % van de vroegere stad is opgegraven. Het kalifaat werd op strikt centralistische wijze bestuurd en zo vormde zich een enorm leger van ambtenaren dat zich vestigde in de stad Medina Azahara. In deze stad bevonden zich de centrale fiscale administratie, de posterijen, de administratie van het leger en het bestuur over de provinciale gouvernementen. Abd al Rahman III koos voor deze nieuwe locatie om zijn superioriteit te tonen aan zijn kalief-concurrenten uit Noord-Afrika en het Midden Oosten.

Na deze dagen van geschiedenis en cultuur snuiven gaan wij weer even de natuur in, we trekken verder richting een Via Verde. We hebben door uitgestrekte graslanden, akkerbouw en wijnbouw gebieden gereden, vandaag rijden we tussen olijfbomen en nog meer olijfbomen. We zien dat de lente is aangebroken, klaprozen die bloeien, amandelbomen die volop in de bloesem staan en een lekker temperatuurtje, helemaal top. We strijken neer op CP Area de Cabra (Sitecode: 6517) niet echt een fraaie plek maar de Via Verde de Aceite loopt hier pal langs. Vias Verde zijn oude spoortrajecten waar fiets- /wandelpaden van zijn gemaakt. Het zijn meestal gravelpaden die door de vrije natuur gaan en waar je weinig hoogteverschil hoeft te overbruggen.

Wij fietsen een prachtig stuk van de Olijfolieroute dwars door Parque natural de las Sierras Subbéticas, onderweg komen wij nog restanten van de oude Aceite-trein tegen zoals baanwachtershuisjes en stationnetjes. In Luque is een inspiratiecentrum, echter gesloten en een beetje vervallen glorie maar buiten is nog genoeg te zien. Op de terugweg krijgen we van iemand de tip om even van de route af te wijken en naar boven te fietsen naar het oude Moorse kasteel in het plaatsje Zuheros. Een gouden tip! Een prachtig wit dorpje boven op een top met de ruïne van een Moors kasteel, magnifiek uitzicht en een terras onder aan de ruïne op het dorpspleintje, daar genieten we echt op zijn Spaans van een lunch van 13.30 uur tot bijna 16.00 uur.

Tja nu nog even terug fietsen, zien we ook nog even een oude stoomlocomotief staan, het is genieten en rond het golden hour leggen we de laatste kilometer af. Wat doen we morgen nog een traject of een andere keer? Het wordt een andere keer we vertrekken naar een andere camperplaats om een ander mooi wandelpad te lopen.

We kiezen weer voor een mooie route, van die routes op de kaart met een groen randje. Maar ja dan kom je toch in een stadje waar je met je 4000 kilo niet in mag en dan neem je een afslag in de hoop dat je een weg eromheen vindt. Nu die eromheen was er even niet, wel dwars door het oude historische centrum wat boven op een kluit lag en een zeer toeristische trekker was. Wat doen wij hier!!! Steil omhoog (Marcel schat zo een 22%) op een oude weg met gladde glimmende keien die te smal is om elkaar te passeren en daar waar een auto even staat te treuzelen omdat onze grote bak eraan komt wordt het heel spannend of de camper het houdt, in de Power-stand en met licht spinnende voorbanden op het gladde wegdek en klamme handen aan het stuur lukt het maar net. Dit was echt wel even de grenzen opzoeken! Het lukte mij niet om van het Alcazaba, een grote 11e-eeuwse Moorse vesting te genieten, het was even met geknepen billen erdoorheen komen. Pfft gelukt, maar wij gaan niet meer naar Antequera eerst maar even koffie op een mooi plekje in de natuur.

Dan rijden we rustig verder over de landelijke groene wegen en komen aan op CP Dos Alamos (Sitecode: 22441), een rustig kleine camperplaats met een Nederlandse eigenaresse en een zwembad. Hier even lekker luieren, de was doen en genieten. Tja je bent met vakantie en je kunt je aan van alles ergeren. De mensen naast ons klagen over het hondengeblaf in de nacht, zij had zelfs een slaappil genomen want deed geen oog dicht. Ten eerste heb ik zulke pillen niet eens maar ook wij horen de hond blaffen, de haan kraaien, de vogels tsjilpen, de paarden snuiven en denken: wat lekker buiten zijn we. Oh ja je hoort heel in de verte de auto’s rijden, een trein langs komen maar och dat is toch wat ons leven zo luxe maakt dus in plaats van je te ergeren probeer eens ‘omdenken’ en geniet van alles. Dat doen wij! Het plekje bevalt ons erg goed en Alies, de eigenaresse, is een leuke vrouw, wij besluiten haar te vragen om onze drone bij haar in bewaring te mogen geven omdat de drone niet mee mag naar Marokko, ondanks Marcels verwoede pogingen om bij de ambassade voor de drone een doorreis vergunning te krijgen is het NEE geen drone mee naar Marokko.

Weer de wekker gezet, we hebben namelijk geen tickets geboekt voor de Caminito del Rey maar volgens Alies zijn er altijd nog wat tickets aan de poort te verkrijgen als je er maar vroeg bij bent. Dus kwart over 7 starten wij de motor van de camper, lozen nog wat grijs water en rijden naar de parkeerplaats bij het informatiecentrum van de Caminito del Rey. Daar pakken we de pendelbus naar het beginpunt. Euh, niet helemaal het beginpunt want nu eerst nog een stukje door het bos wandelen en een short cut door een voetgangers tunnel en een half uurtje later staan we bij de ticketshop in de rij, nu maar duimen of we op tijd zijn. Ja hoor, kaartjes voor de entree om 9.20 uur! Dit “Koningspaadje” is een wandelpad dat is aangebracht tegen de rotswanden van de El Chorro kloof zo’n 100 meter boven de rivier. In eerste instantie is het pad aangelegd voor transport van materialen, voor de aanleg en onderhoud van de waterkracht installaties. In 1921 liep koning Alfons XIII over het pad om de dam in de Guadalhorce te openen, vandaar de naam El Caminito del Rey. Het pad raakte in verval en waaghalzen hebben hier de dood gevonden waarna het pad deels werd gesloopt en de toegang werd afgesloten. Maar na een volledige opknapbeurt werd het pad in 2015 heropend en trekken er nu dagelijks honderden toeristen overheen tot maximaal 1100 per dag vandaar een tijdslot.

Er zijn een paar regels die worden uitgelegd aan het begin één daarvan is het verplicht dragen van een helm, geeft je toch te denken is het echt veilig? Nu gelukkig zagen wij onderweg veel hulpverleners en zelfs een heliplatform voor calamiteiten maar vooral fijn om te zien dat er mannen met een volledige bergbeklimmers outfit controle uitvoerden, zitten de bouten en moeren van de constructie nog wel stevig vast.

De route is adembenemend, we schieten de ene foto na de andere, ik wil ook af en toe van lens wisselen maar op sommige plekken is dat gewoon te gevaarlijk want daar kun je niet iets laten vallen want dan valt het honderd meter lager te pletter. Aan de overkant van de kloof loopt de spoorlijn naar Malaga met over een tracé van slechts 4 kilometer 14 tunnels en bruggen, dus hier en daar een glimpje van dat traject. Wat een route, je moet je hoogtevrees hier wel overwinnen vooral als je nog even met zo’n hangbrug de kloof moet oversteken. Al met al zo’n kleine 8 km gelopen om dan aan het einde weer bij de pendelbus te komen die ons terugbrengt naar de parkeerplaats. Meer dan voldaan houden we daar siësta om dan later in de middag nog naar onze volgende bestemming te vertrekken.