Omdat we een week de tijd hebben voor onze afspraak bij de fabriek in Italië gaan wij elke dag een stukje snelweg rijden afgewisseld met telkens een stukje groene route. Vandaag beginnen wij met de snelweg, waarbij wij heel wat uitlopers van rivier de Taag passeren welke wij op school moesten leren en waarvan wij allebei eigenlijk dachten dat die door Madrid liep wat helemaal niet het geval is.

Daarna een prachtige groene route langs Montes de Tras la Sierra door de vallei van de Jerte. Deze vallei is rijk aan kastanje-, eiken- maar vooral kersenbomen, ongeveer een miljoen. Eind maart begin april worden er veel bus tours georganiseerd als al deze bomen volop in de bloesem staan, nu zien wij overal enorm veel rode kersen hangen aan de bomen op de ijverig aangelegde terrassen en worden in vele stalletjes en winkels kersen en kersen in likeur aan geboden. Na een mooie klim bereiken wij het uitzichtpunt Puerto de Tornavacs waar wij nu een mooie nevel over het dal zien liggen, in de bloesemtijd zal er vast een heel mooi wit landschap voor je liggen.

We lezen dat wij vlak langs een natuurreservaat rijden waar diverse wilde dieren leven en ook de zwarte ooievaar. Nu hebben wij onze hele reis enorm veel ooievaars gezien en ligt hier in de Extramadura het officiële ooievaarsdorp maar een zwarte ooievaar, nee die hebben wij nog nooit gezien dus met de verrekijker in de aanslag loeren wij rond, tevergeefs. Dan rijden wij een stuk route die wij de heenreis de andere kant op hebben gereden maar ach het ziet er weer prachtig uit. We overnachten op een CP (sitecode: 14201) bij Burgo de Osma-Ciudad met zicht op de stadsmuren die nog dateren uit 1458 en een kathedraal waar men al in 1232 begonnen is met bouwen en op de heuveltop naast het dorp de ruïne van het Castillo. Dus een leuke avondwandeling door het dorp.

De volgende dag weer verder en we beginnen met een beetje weemoed afscheid te nemen van Spanje want zo vaak zijn wij hier niet geweest, wij zijn niet zulke strandmensen maar het binnenland met zijn natuurschoon en historie spreekt ons erg aan dus wij zullen hier zeker nog eens terugkomen. Vlak voordat wij Zaragoza bereiken via de AP-2 zien wij een melding dat wij de Greenwich meridiaan gaan passeren. Nu daar hebben zij werk van gemaakt een heel kunstwerk over de autosnelweg heen gebouwd om de 0˚meridiaan aan te geven. Als zeilers vinden wij dit wel grappig omdat wij met navigeren ook altijd met coördinaten op een kaart werken. Marcel vindt dit dubbel leuk omdat hij tijdens zijn zeilreis ook de 0˚meridiaan passeerde maar dan al zeilende vanaf het oostelijk halfrond het westelijk halfrond opzeilde, samen zijn wij nu dus ook bewust met de camper deze denkbeeldige lijn gepasseerd.

Wij overnachten op een CP in Frage en rijden de volgende dag verder en wat schetst onze verbazing na twee dagen lang naar de zwarte ooievaar te zoeken en de moed al opgegeven hebbende spot Marcel er één, te laat voor een foto maar gespot! Wij hebben een lange lunchstop omdat ik een warme maaltijd kook maar vooral omdat Marcel druk aan het mailen is met de fabriek in Italië, de dealer in Nederland en de verzekering.

Maar daarna rijden wij een prachtige route door de Pyreneeën. Wij kiezen ervoor om vlak onder Andorra door te gaan naar Perpignan langs veel mooie groene routes met mooie vergezichten en passeren dan ook Mont Louis, ook weer een bouwwerk van Vauban ideaal gelegen om de grens van Frankrijk te verdedigen. Het trekt enorm veel bezoekers dus dit is geen rustige route door de Pyreneeën.

Wij overnachten weer op een CP in Fitou. De volgende dag rijden wij door een gebied waar Marcel herinneringen aan zijn solo vaarreis heeft liggen en wij houden dan ook even een koffiestop bij Les 9 écluses de Fonseranes nabij Bezièrs. Zeker de moeite waard om even langs te lopen hoewel als je de parkeerplaats opkomt denk je wel even nou, nou, zoveel gedoe voor een sluistrap maar het is een mooie en wij moeten natuurlijk niet vergeten dat wij in Nederland zijn opgegroeid met sluizen en dat het hier wel iets anders is. Er wordt dan ook aardig gestunteld door meerdere met Duitsers bemande huurboten die de sluistrap nemen.

Wij besluiten om lekker de route langs de kust te nemen om dan tussen alle Étangs door te rijden en lekker te overnachten op een eenvoudig terrein, een wijnboer in de Camargue. Als wij ’s avonds lekker buiten zitten met het slootje voor onze camper zien wij een grote beverrat rondzwemmen, te herkennen aan zijn witte snorharen en met een forse lengte, ze kunnen wel 1 meter lang worden.

Nu Marcel dit dier zo zit te bekijken weet hij eigenlijk zeker dat het dit dier was, wat hem in de ogen keek toen hij niets vermoedend het kolktrappetje opklom in een sluis tijdens zijn soloreis.

Ondertussen gaat het mailcontact met de fabriek wat logger en trager verlopen het is een grote organisatie en nu blijkt dat zij standaard dertig dagen rekenen voor een reparatie, tja zolang gaan wij natuurlijk niet in een hotelletje zitten wachten om een raam te laten vervangen. Morgen maar even met de dealer bellen. De volgende dag nog even genieten van de Camargue met zijn witte paarden, zoutvelden, flamingo’s en tegenwoordig ook rijstvelden. Ik las dat door de opwarming van de aarde er ook proeven gedaan worden in Nederland om risotto rijst te verbouwen, deze rijst kan goed tegen kou, mooi plan om onze polders te behouden, kan het waterpeil hoog blijven, klinkt onze grond niet in en wordt het stikstofprobleem ook voor een deel opgelost, dus ik zou zeggen aan de risotto! Nu wij zo dicht bij Arles zijn toch even een koffiestop om de woonplaats van Vincent van Gogh te bekijken. De camperplaats bij Arles is echt vergane glorie maar ach wij staan er alleen maar gedurende onze stadswandeling en kunnen dan ook meteen ons zwart- en grijswater lozen. Ook in Arles weer veel Romeinse resten, bijzonder was hoe men in de middeleeuwen gebruik had gemaakt van de arena (236m x 107m). Binnenin en tussen de bogen hadden zij hun huizen gebouwd en zo hadden zij een lekkere veilige woonplek gecreëerd, binnen de muren stonden wel 200 huizen en twee kapellen. Bovendien hadden zij ook nog vier wachttorens aan het bouwwerk toegevoegd vandaar nu nog zo’n toren zichtbaar op de foto van de romeinse arena.

Na de Romeinen gedag gezegd te hebben slenteren wij op ons gemak door het oude centrum, en komen daarbij ook nog langs het beroemde gele café dat Vincent in 1888 heeft geschilderd. Na nog even een kaartje van Van Gogh gescoord te hebben voor onze herinneringen collage rijden wij verder langs de Côte d’Azur. Dit is even een Memory Lane, Yvonne gaat dan ook een paar herinneringen delen met haar zus want als kind zijn zij met hun ouders verschillende keren naar deze kust geweest. Ook Marcel is hier als kleutertje een paar jaar geweest maar die heeft meer herinneringen in Italië liggen. Ik moet er niet aan denken om tegenwoordig hier mijn vakantie door te brengen, het is druk, vol en overal flatgebouwen. Dan rijden wij Italië binnen en hier is de diesel goedkoper dan in Frankrijk dus gooi maar even vol. In Spanje en Marokko waren wij verwend met steeds behulpzame pompbediendes dus Marcel dacht nu ook ik parkeer bij dat mannetje daar want dan hoeft hij niet naar mij toe te lopen. Helaas in Italië is servizio even iets anders, die moet je namelijk betalen en wel door de diesel € 0.20 per liter duurder te maken. Aangezien Marcel onze tank vergroot heeft en wij zo goed als leeg waren was dit een dure servizio, de duurste tankbeurt van de hele reis.

Nadat onze portemonnee leeg en de tank vol was weer verder, wij naderen Genua en rijden over een schitterend nieuw viaduct. Dit bouwwerk is ter vervanging van de in 2018 ingestorte brug, gezien de enorme hoogte waren de 43 automobilisten kansloos toen zij met het beton in de diepte verdwenen. Triest maar het enige voordeel is dat er nu met man en macht wordt gewerkt aan onderhoud en herstel van tunnels en andere viaducten. Het wegdek laten ze voorlopig nog even voor wat het is lijkt ons, of het moet zijn dat ze hier België naar de kroon steken van het slechtste wegdek in Europa.  

Yvonne had in de app een leuke camperplaats opgeduikeld dus dat werd ons doel. Onderweg zagen wij vanaf de Autostrada al dat alle campings tjokvol waren dus wij vroegen ons af of die camperplaats überhaupt wel plek zou hebben. Of hij nog plek had weet ik niet maar de inrit was heel smal en lag ongeveer vijf meter na de uitgang van een lange tunnel, met vlak achter ons een grote tankwagen, leek stilstaan om de meer dan haakse bocht naar de inrit te maken mij niet de beste oplossing. En weer door. Wij besloten om op de bonnefooi een plekje te zoeken door over de kustweg te rijden. De dorpjes en stadjes gaven een aanblik alsof het hoog zomer was want het was loeidruk, het strand was druk en de zee lag vol met zwemmers. Uiteraard vonden wij geen camping of camperplaats maar omdat je in Italië vrij mag staan met je camper, mits dat maar één kilometer buiten de bebouwde kom is, hebben wij de camper ergens op een riante parkeerplek gestald. Het bleek uiteindelijk een prima plek voor de nacht te zijn, waar wij een prachtige maan in de zee weerspiegeld zagen.

Na een verkwikkende nacht zitten wij na het ontbijt te bedenken welke route we gaan volgen. Pal naast ons stopt een oude Laika camper, duidelijk opgelapt en fraai groen-wit-rood geschilderd in de Tricolore van de Italiaanse vlag. Die mensen gebaren naar onze camper en de vrije parkeerplaats vlak voor ons en wij knikken ja in de overtuiging dat zij vragen of die plek vrij is. Nog geen minuut later stappen zij beiden langs onze camper en blijven voor onze open deur staan. Of ze even naar binnen mogen kijken, wij zijn de beroerdste niet en vragen ze binnen, hij durft niet en blijft buiten maar wel met zijn hoofd naar binnen loerend. Zij stapt binnen en maakt duidelijk dat zij onze camper mooi en vooral heel ruim vinden. De deur naar de slaapruimte staat open en ik zeg: “Kijk daar ook maar” terwijl ze dat doet ziet ze uit een ooghoek onze douche en roept verrukt uit “Una doccia” waarop ik haar man buiten hoor zeggen “Nee, dat bestaat niet.” Zijn vrouw reageert bij het zien van ons espresso apparaat zo mogelijk nog enthousiaster. Hem wordt het te link nu zijn vrouw zo enthousiast is en hij vraagt haar naar buiten te komen. Na diverse bedankjes volgt zij haar man en rijden beiden weer verder. Wij volgen hun voorbeeld en rijden na tien kilometer kustweg weer de Autostrada op. Het wordt een saaie, eentonige rit, wel met mooie Italiaanse vergezichten. Bij het dorpje Certaldo houden wij het vandaag voor gezien en parkeren de wagen op een gemeentelijke camperplaats. Wij staan aan de voet van het tegen de hellingen gebouwde middeleeuwse stadje. Dit vraagt natuurlijk om een avondwandeling, wij lopen door het nieuwere deel in het dal en nemen de Funiculare, een kabeltrein tegen de steile helling, om boven in het oude centrum te komen. Al wandelend vergapen wij ons aan de vele middeleeuwse bouwwerken, als de schemering valt besluiten wij de avond met een wijntje op een terras alvorens weer af te dalen naar ons mobiele huisje.

Na het ontbijt gaan wij de camper even kuizen, natuurlijk mag je zien dat wij al drie maanden er in wonen maar we willen niet de indruk wekken dat de boel wordt uitgewoond. Na de poetsbeurt rijden we in één ruk door naar Poggibonsi, het Toscaanse stadje dat het campercentrum van Italië blijkt te zijn. Er zijn hier in de buurt vele industrieterreinen afgeladen met camperbouwers, camperfabrikanten, toeleveranciers en reparateurs. Alles straalt campers uit. Ik heb meerdere adressen van Trigano, de holding waaronder het merk van onze camper valt. Wij rijden ze alle langs als een soort verkennende rit. Daarna gaan wij op zoek naar een hotel of B&B omdat de werkzaamheden volgens onze inschatting vier of vijf werkdagen in beslag kunnen nemen. Yvonne vindt online een leuke B&B, mèt zwembad (hoewel het weer daar vooralsnog geen aanleiding toe geeft) en in een leuk gebouw tegen de helling van een heuvel op slechts 3,6 kilometer vanaf de fabriek. Wij er op af. Nou die heuvel was er eentje van de buitencategorie, er liep een smal maar vooral rommelig grindpad steil omhoog, de motor gromde dat het een lieve lust was en Yvonne werd steeds stiller. Natuurlijk halverwege een tegenligger, in mijn beleving heeft stijgend verkeer voorrang, de tegenligger zag dat gelukkig ook zo, Yvonne werd nu wel heel stil. Gelukkig kon er links en rechts van de camper zeker nog wel een tennisbal tussen dus zonder kleerscheuren arriveerden we bij de B&B. De eigenaar had geen kamer meer maar nog wel een appartement voor ons te huur hetgeen wij graag bij hem reserveerden. Wij gingen ervan uit dat wij dan maandagochtend na ons gesprek bij de fabriek bij hem de camper zouden leegschudden en onze persoonlijke spullen in het appartement achterlaten om daarna de camper bij de fabriek achter te laten. Na deze boeking zijn wij naar Poggibonsi teruggereden en hebben wij de camper voor de komende nacht pal achter het hoofdkantoor van de Trigano-holding geparkeerd. Van hieruit wordt ook de verkoop van Mobilvetta  geregeld, bovendien zagen wij hier heel veel Mobilvetta’s op het afgesloten terrein staan.

Maandagochtend tegen negenen rijden wij de binnenplaats op van het hoofdkantoor. Ik loop naar de receptie om mij aan te melden en vraag naar Guiseppe Sepe, de verantwoordelijke van de After Sales waarmee ik al een aantal dagen aan het mailen ben geweest. Guiseppe wie? Oh nee, die werkt niet hier maar in Barberino, negen kilometer verderop. Okay, dan maar daarheen. Eenmaal daar aangekomen direct na het kennismaken begint hij zich te verontschuldigen over de lange reparatietermijn van 30 dagen en al pratende begrijp ik dat hij de chef werkplaats wil bewegen om het in 21 dag te realiseren. Die chef blijkt er één van het stugge halsstarrige soort te zijn, hij schrijft op zijn dossier 30 dagen, ik geef aan dat ik het er niet mee eens ben. Hij blijft volhouden dat hij 30 dagen nodig heeft. Na heel wat heen en weer praten wordt het 20 en uiteindelijk, héél misschien, 10 werkdagen. Nogmaals geef ik aan dat dit voor ons niet werkbaar is, wij gaan onszelf niet 10 dagen opsluiten in een B&B. Het weer is inmiddels omgeslagen in regen en onweer met de verwachting dat dit twee weken zal aanhouden. En om nou in regen en onweer op de fiets de omgeving verkennen lijkt ons helemaal niets. Ik geef hen de gelegenheid om vanaf vandaag tot en met aanstaande vrijdag aan de camper te knutselen, tenslotte stelt het niet ècht zoveel voor. Het voorraam eruit halen, de verkeerde siliconenkit eruit snijden, een metalen profiel oplassen, de scheurtjes in het polyester herstellen en het raam terugplaatsen. Op dat moment blijkt dat ze het raam nog steeds niet besteld hebben. Terwijl zij al drie weken geleden het serienummer van het raam aan mij hebben gevraagd. Als ik vraag waarom het niet besteld is krijg ik als reactie: “Ja, en als jij ervan afziet zitten wij met dat raam in onze maag”. Blijkbaar was het bij hen niet opgekomen dat er linksom of rechtsom in ieder geval een nieuw raam zal moeten worden gemonteerd. Dit geeft voor mij de doorslag, ik blaas de hele operatie af en verzoek hen het raam plus alle overige benodigde materialen voor garantie naar de importeur in Nederland op te sturen.

Dan laat ik de zaak daar wel herstellen en heb ik ook zicht op de werkzaamheden. Zoals Obelix placht te zeggen: “Rare jongens die Romeinen”. Voor ons einde van het fabrieksavontuur en ervaren zeilers als wij zijn gooien wij weer eens het roer om.