Eindelijk is het dan zo ver wij gaan voor lange tijd op reis. Maar voor vertrek is er nog veel gedaan, Marcel heeft nog veel aanpassingen aan de camper gerealiseerd zoals een LPG-tank inbouwen, zonnepanelen op het dak leggen, de dieseltank oprekken van 60 naar 90 liter inhoud en nog veel meer kleinere klusjes waar hij ter zijner tijd nog wel over schrijft in een apart blog, voor de liefhebbers van technische weetjes. Het huis is helemaal opgeruimd en aan kant gemaakt omdat tijdens onze reis Jelle in ons huis gaat wonen waar hij mag genieten en kennismaken met wonen in onze streek en gelijk de honneurs waarneemt om voor onze planten te zorgen, erg fijn.

1 maart worden we uitgezwaaid door de buurtjes en rijden weg. Na op zaterdag al afscheid te hebben genomen van onze kinderen en kleinkinderen nu nog even langs zus Saskia voor een laatste koffierondje. Dan op pad, oh nee nog even langs de weegbrug waar we toch nog iets te zwaar blijken te zijn maar binnen de marge die soms gehanteerd wordt. Voor zo’n lange reis denken we het te kunnen accepteren maar omdat we toch ook nog even langs Damien gaan leggen we er meteen maar iets aan gewicht uit. Dan nog even langs fietsenfabrikant Lacros voor een draadje van de oplader wat was gesneuveld en dan…… richting Frankrijk.

Nee, toch weer een omweggetje, daar is het tenslotte een camper voor, om te genieten van die vrijheid. Hans en Monique in Zeeland vragen of we langs komen en omdat het daar altijd gezellig is wijken we af naar Zeeuws Vlaanderen waar we een heerlijke en gezellige avond hebben en de volgende ochtend ook door hen hartelijk uitgezwaaid worden.

Vanuit Zeeuws Vlaanderen kunnen we mooi de westelijke route naar het zuiden pakken en hoeven we niet via Parijs, want in Frankrijk leiden bijna alle wegen naar Parijs. We hebben mooi reis-weer de nachten zijn koud met vorst maar de dagen hebben veel zon, wel een laagstaand winterzonnetje dus oppassen! Op onze vertrekdag was Marcel al niet helemaal fit en weet dat zelf aan wat vermoeidheid door het lange dagen ongeremd klussen. Vandaag blijkt dat zijn darmen hierover heel andere ideeën hebben. Hij is de halve nacht aan het spoken geweest en zit telkens nog geen uur achter het stuur voor hij weer afknapt, er wordt vandaag dus veel gewisseld van chauffeur.

De eerste overnachting in Frankrijk is op een kleine camperplaats voor slechts twee campers aan de oever van de Seine in Oissel Sitecode: 14048 en je voelt meteen dat je in Frankrijk bent want naast onze staplaats ligt de Petanquebaan waar een groepje oudere mannen aan het spelen is, hoe Frans wil je het hebben.

We willen Frankrijk snel door dus vertrekken de volgende morgen weer vlot en rijden over snelwegen verder. Vandaag voel ik mij grieperig en is Marcel gelukkig wat aan het opknappen dus kan hij wat vaker achter het stuur kruipen. Het rijdt wel wat saai op die snelwegen dus de dropjes van Jos vliegen het zakje uit onze mond in. Wij zien allerlei plaatsnamen langskomen waarbij verschillende herinneringen en gedachten naar boven komen. Als we de plaats Alençon passeren moet ik meteen denken aan de opleiding voor lerares textiele werkvormen die ik 45 jaar geleden samen met mijn moeder Zwaantje heb gedaan. Wij moesten bij kunstgeschiedenis alles over de tapijten van Frankrijk weten maar ook de verschillende soorten kant en daar was het Aleçon naaldkant er één van. De kaft van het lesboek kwam direct weer in mijn herinnering.

Op aanraden van Monique (die uit Zeeuws-Vlaanderen) overnachten we in Coulon Sitecode: 1162. Dit is een bijzonder gebied het op één na grootste moerasgebied van Frankrijk ook wel het groene Venetië genoemd. Nu in de winter ligt het er wat verlaten bij maar in de zomer zal het hier duidelijk een toeristische trekpleister zijn om dan met de kleine bootjes door dit gebied te varen. Wij zagen net een paar werklui in hun bootjes terugkomen die onderhoudswerkzaamheden hadden gedaan.

Na beiden bijna het klokje rond te hebben geslapen voelen wij ons vandaag een stuk beter en gaan weer welgemoed op pad richting de Frans-Spaanse grens. Vanaf Coulon (dat ligt ongeveer 60 kilometer ten noordoosten van La Rochelle) sturen wij aan op Bordeaux. Gisteren en ook vandaag zien wij diverse plaatsnamen op de verkeersborden voorbijkomen. Plaatsen waar wij in 2021 met onze zeilboot, in de vijf vakantieweken dat Yvonne bij mij aan boord was, samen zijn langs- of doorgevaren. Rond het middaguur rijden we de chocoladebruine Gironde over. Vanuit ons rijdende zomerhuisje roept dit direct dierbare herinneringen op, het station Gare du St.Jean waar ik Yvonne na vijf weken op de trein naar Nederland heb gezet is duidelijk zichtbaar.

Na Bordeaux zijn wij de snelweg zat en gaan verder op binnenwegen. Gestaag doorkruisen wij nu de wijngaarden van de Bordeaux waarbij het ene wijnchateau vrijwel direct wordt opgevolgd door alweer het andere, waardoor het lijkt alsof alle Franse wijn-chateaus hier zijn samengebracht.

In de middag zien wij opeens enkele tientallen jagers die rond een stuk grond van een boomkwekerij hun positie aan het innemen zijn. Te zien aan de type geweren dat de dames en heren in de aanslag leggen gaat het hier om een drijfjacht op wilde zwijnen. Een riskante hobby want een aangeschoten zwijn heeft de snelheid van een sportauto, de massa van een bulldozer en met zijn slagtanden de dodelijke slagkracht van een geoefend samoerai. Om elkaar niet in de billen (of erger) te schieten hebben de jagers niet het alom bekende camouflage jack aan maar een haast fluorescerend oranje jack met wat zwarte vlakken er op om nog enigszins voor een struik te kunnen doorgaan. Nu is het wachten tot hun drijvers met de honden vanaf de overzijde, een paar honderd meter verderop, de zwijnen in beweging krijgen en op hun portie lood laten afrennen. De bevoorrading van de plaatselijke slagerij krijgen wij niet te zien want wij rijden rustig door. Op de vlakte waar wij nu rijden staan tot onze verbazing links en rechts van de weg de bremstruiken al volop in bloei. Dit gebied heet Béarn, een voormalige autonome provincie aan de voet van de Pyreneeën, op zich niet zo belangrijk ware het niet dat de beroemde Bearnaisesaus naar deze streek is vernoemd. Het schijnt dat de chefkok van restaurant Le Roi Henry IV deze saus heeft uitgevogeld en dit, omdat hijzelf in Béarn was geboren, als een soort van eerbetoon naar zijn geboortestreek heeft vernoemd. En dan even na 18:00 uur (zelfs nog voor de schemer inzet) steekt er een prachtige ree op nog geen dertig meter voor onze neus de weg over. Ze kijkt niet op of om maar trippelt parmantig over het asfalt om vervolgens uiterst galant en lenig onder de lage open ruimte onder de vangrail door te glippen. Maar goed dat ik op dit stuk niet zo snel mocht rijden anders hadden we ruimte in de koelkast moeten maken voor een malse reebout.

Een paar kilometer verder vinden we het genoeg en nemen de enige camperplek in de omgeving in Ogeu-les-Bains. Sitecode: 21043 De diverse apps voor camperovernachtingen geven vaak reviews zodat je weet wat je hier te wachten staat. Bij deze plek stond de welluidende review “kutykut”. Wij hebben daar een prima nacht gehad maar de beoordeling was volledig terecht. Daarentegen werden wij bij het ontwaken wel getrakteerd op een majestueus uitzicht op de besneeuwde toppen van de vlakbij gelegen Pyreneeën.

Zoals gezegd hebben wij tijdens het tikken van een eitje bij het zondagochtendontbijt een schitterend uitzicht op de besneeuwde toppen van het jongste gebergte van Europa. Na het ontbijt trekken wij de levelpoten weer in en starten de diesel die enthousiast snorrend aanslaat. Vandaag een kolfje naar onze hand, de bergen in. Nu maar hopen dat wij overal mogen komen want om gewicht te besparen heb ik de sneeuwkettingen thuis gelaten. Het eerste doel vandaag is de Col du Somport, de pas die de grens tussen Frankrijk en Spanje vormt. Er volgt een schitterend langzaam klimmend parcours over de oude verbindingsweg die regelmatig opgesierd wordt met de wegwijzers voor hen die de oude pelgrimsroute naar Santiago de Compostella lopen. Helaas voor ons is deze pas niet toegankelijk voor alles wat zwaarder is dan 3,5 ton en aangezien wij met onze max. 4000 kilo ruim in de buitencategorie vallen moet je dit verbod niet eens willen negeren. Maar er blijkt een prachtige tunnel van 8,6 kilometer lengte aangelegd die ons ver beneden de pas over de grens zal brengen. Maar eerst een koffiestop en het fantastische uitzicht van de rondom besneeuwde bergen met de drone proberen vast te leggen. Ik heb de drone nog maar net terug in zijn koffer opgeborgen of aan de overzijde van het dal ontwaar ik drie enorme gieren die traag zwevend langs de hellingen op zoek zijn naar een kadaver dat als hun maaltijd zal dienen. Een pracht gezicht. Wij starten weer en rijden al snel aan de zuidkant van het massief de Spaanse zon in, er is nergens meer een spoortje sneeuw te ontdekken. De eindbestemming van vandaag is het dorpje Santa Cruz de la Séros, waar wij rond enen al aankomen. Na lang wikken en wegen en het raadplegen van de kaart besluit ik om de smalle bergweg op te rijden naar het oude in de bergwand uitgehouwen Monasterio de San Juan de la Peña uit de negende eeuw. Naast mij zit een enigszins gespannen Yvonne die zich nog steeds afvraagt of het verstandig is om met deze bak dit rottige weggetje in te slaan.

Mijn idee is dat wanneer er een stadsbus omhoog kan dit ook geldt voor onze camper. Okay de weg is steil maar dat is voor deze kar geen probleem maar met tegenliggers is het af en toe een beetje krap. Het is maar goed dat hier geen vrachtwagens kunnen rijden. Zonder problemen bereiken wij na een half uurtje het einde van de weg en parkeren ons huisje in het bos op 1270 meter hoogte vlak bij het hoger op de berg gebouwde klooster uit de 17 eeuw. Morgen zien we wel verder hoe wij de dag zullen indelen.

Voor vandaag rest een korte wandeling door het bos naar de top van deze berg, het Balcón de Pirineo waarvandaan wij een fabuleus uitzicht hebben op de grillige bergpieken achter ons. Wij staan nog maar net van het uitzicht te genieten als vanuit het dal ver beneden ons een koppeltje van 12 vale gieren langzaam met de thermiek omhoog komen zweven en op slechts enkele tientallen meter langs ons nog hoger stijgen. Een schitterend gezicht om deze vogels met hun spanwijdte tussen de 230 en 280 cm van zo dichtbij te kunnen aanschouwen. Met een voldaan gevoel lopen we terug naar de camper en besluiten voor de nacht in dit bos te blijven staan. Morgen weer een dag.