We zijn dus via de Bicaz pas de regio Transsylvanië binnengereden en wat valt op, plaatsnamen worden hier in twee talen aangegeven. De namen zijn in het Roemeens en het Hongaars maar we zijn een heel eind van de Hongaarse grens af! Transsylvanië (het land aan de andere kant van het woud) ligt centraal in Roemenië. Aan het eind van de 9^e eeuw is het gebied veroverd door de Hongaren en tot 1920 behoorde het tot het koninkrijk Hongarije. Vandaar dat Hongaarse plaatsnamen worden aangegeven. We rijden weer door langgerekte dorpjes met aan de zijkant van de weg diepe goten voor waterafvoer. Voor de regenafvoer is er geen aansluiting van je regenpijp op het riool maar ook dat water moet je kwijt in die straatgoot. Je wil natuurlijk niet dat het in je nek valt dus even de pijp verlengen zodat het pas op straat gaat druppen en als het een beetje teveel gaat doorhangen maak je het met een ijzerdraadje vast aan de elektriciteitspaal en/of lichtmast.

Even later wordt het nog verwarrender met de plaatsnamen, zij worden nu namelijk in drie talen aangegeven er komt nog een Duitse naam bij op het bord. Zo willen wij naar Braşov  (Roemeens) Brassó (Hongaars) en Kronstadt (Duits), lekker verwarrend dus.

De Duitse minderheid is hier ontstaan in de 12^e en 13^e eeuw. De Hongaarse koning haalde kolonisten uit de Duitse landen naar zijn rijk om de grenzen te beschermen. Deze Saksen (zoals Duitstaligen in de Middeleeuwen werden genoemd) kwamen uit de bisdommen Keulen, Trier en Luik wat ook weer wat Nederlandstalige woorden bracht. De Roemeense munteenheid is de leu (meervoud lei) en dit betekent leeuw en is rechtstreeks afgeleid van de Hollandse leeuwendaalder die in 1575 werd geslagen. Het Roemeense woord voor dijk is dig, dat qua uitspraak gelijk is aan de Nederlandse uitspraak van dijk. Ook bestaat er een plaats Bărăbant. Die Saksen bouwden tientallen versterkte steden en dorpen, zij werden echter toch door de Mongolen onder de voet gelopen. Dus besloten ze zware fortificaties te bouwen. Transsylvanië kreeg daarom dan ook de Duitse naam Siebenbürger Sachsen (Zevenburger Saksen) vanwege de 7 versterkte steden die door de Saksen gebouwd waren. Brașov, waarnaar wij op weg zijn, is daar één van maar voordat wij daar ons kamp opslaan bezoeken wij een weerkerk.

In de 15e eeuw werden de aanvallen zo groot, inmiddels niet meer de Mongolen maar nu de Ottomanen, dat er om de dorpskerken heen stenen omwallingen werden aangelegd waarbinnen mensen en vee zich in veiligheid konden brengen. Vandaag de dag bestaan er nog zo’n 150 kerkvestingen. Wij bezoeken Prejmer waar in de 15^e eeuw een ringmuur rond de kerk werd gebouwd van 10 tot 12 meter hoog en 3 tot 4 meter dik met oorspronkelijk vier torens. Onder het dak van de verdedigingsmuur loopt de weergang met schietgaten. De binnenkant van de muur herbergt in 2 tot 4 verdiepingen ruim 200 woonruimtes om de bevolking van Prejmer in oorlogstijd te kunnen huisvesten. De toegang is via een tunnelvormige galerij voorzien van een valhek.

Als wij in deze kerk ronddwalen kunnen wij het niet laten om onze kinderen wat foto’s te sturen. De jongens hebben als hobby het bouwen van scenery voor Warhammer, nou de scenery hier leent zich er heel erg goed voor om nagebouwd te worden. Na het dwalen rijden wij een klein stukje verder naar een volgende weerkerk, die van Hărman, waar wij overnachten op camping Honigberg. Dit is een kleine camping op de binnenplaats van het evangelische parochiehuis, recht tegenover de versterkte evangelische kerk van Hărman. De camping bevindt zich achter een poort waarvan wij de sleutel krijgen, binnen de poort heerst een vredige rust, de beheerder houdt van een gebbetje en is zeer gastvrij. We gaan de oude pastorie binnen om ons in te schrijven voor twee nachtjes en lopen ook hier de geschiedenis in. Het is ondertussen heerlijk weer geworden met zo’n 25˚ C dus lekker buiten koken en eten.

De volgende ochtend laten wij ons met een Uber naar het oude centrum van Braşov brengen. Zoals gewoonlijk heb ik met Komoot weer een wandelroute uitgezet langs enkele historische highlights. Nu ligt oud Braşov in een smal dal dus dat betekent aan beide kanten van het dal omhoog. Dus lopen wij vandaag heel wat traptreden en hellingen maar het is de moeite waard. Wat meteen opvalt is dat er hier zo’n Midden-Europese bouwstijl is het zou zo in Oostenrijk of Duitsland kunnen zijn, logisch nu wij de geschiedenis weten. Ook in het Weversbastion moeten we weer even aan de scenery bouwerij van onze jongens denken. Maar ook Marcel doet heel wat inspiratie op voor de aankleding van zijn modeltreinbaan. Het weer is heerlijk dus een terrasje pakken op het grote plein voor een smakelijke maaltijd is echt genieten. Met vermoeide slenterbenen gaan wij met een Uber weer terug naar de camping.

De volgende ochtend bezoeken we de weerkerk Hărman. Aan het tafeltje in de kerk moeten wij ook de camping afrekenen maar dan blijkt dat wij gratis de kerk mogen bezichtigen en dat terwijl de prijzen voor onze westerse begrippen al zo laag zijn. We overnachten meestal voor ongeveer 19 á 20 euro en de entree voor een klooster of ander monument is vaak maar 2 of 3 euro per persoon. Wij dwalen rond door het ruime complex, ook hier weer een enorme muur met woonverblijven en een aantal verdedigingstorens. Tevens zijn er huisjes tegen de kerk aangebouwd. Wij klimmen over oude steile versleten trappen tot in de klokkentoren. Ook deze toren heeft op de hoeken van het dak vier kleine torenspitsjes, dit betekent dat er in deze kerk recht gesproken mag worden. Deze spitsjes hebben we al eerder in andere gemeentes gezien.

We lopen een rondje door de overdekte weergang en zien daar schietgaten die gesloten kunnen worden door een houten balk te draaien. Verder zijn er een aantal woonruimtes ingericht met traditionele meubels, borduurwerk, gebruiksvoorwerpen en speelgoed. In een van de torens bevindt zich een kapel uit de 15e eeuw met nog gedeeltelijk bewaarde muurschilderingen. Na deze rondgang rijden we onze camper naar buiten, sluiten de poort en doen de sleutel in de brievenbus.

Dan rijden wij een bergpas op naar Poiana Braşov want daaraan heeft Marcel de nodige herinneringen en omdat wij er toch in de buurt zijn rijden we daar dus even langs.

Ik (Marcel) ben in februari 1972 in Poiana Braşov hier in de Karpaten 10 dagen wezen skiën en heb hier voor westerse begrippen best wel bizarre herinneringen aan. Wij vlogen van Schiphol op Boekarest Airport en moesten overnachten in een groot luxe hotel in Boekarest. De volgende ochtend bij het ontbijt bleek de halve eetzaal gevuld te zijn met heel veel Chinezen, allemaal gekleed in hetzelfde Mao-kostuum en die geheel volgens het cliché, het Rode Boekje zichtbaar bij zich droegen. Buiten het hotel stond een touringcar klaar voor de transfer van Boekarest naar Poiana Braşov waar de skipistes zich bevinden. Direct vielen mij de enorme brede boulevards op, elk 2x 4 rijbanen, maar er waren in Boekarest nauwelijks auto’s te bekennen! Als ik die ochtend een twintigtal auto`s heb gezien is dat heel veel, daarentegen wel veel ezels, paard-en-wagens, een enkele fietser en vooral veel voort sjokkende oude vrouwtjes hun schouders beladen met enorme takkenbossen. Tijdens de busrit kwamen wij door stadjes en dorpen soms met supermarkt-achtige winkels maar elk met lege etalages. In Poiana Braşov zag ik winkels waar lange rijen kooplustigen op het trottoir stonden in de hoop iets eetbaars te kunnen kopen, en ook hier waren de schappen vrijwel helemaal leeg. Stel je voor 50 á 60 klanten die allemaal dat ene brood willen kopen. Als de kelner in het restaurant jouw bestelling kwam opnemen stond daar een bepaalde tijd voor, nam hij daarvoor meer tijd dan strikt noodzakelijk dan werd hij direct door de Securitate apart genomen voor een verhoor. Eén kelner, die wat al te creatief met de hem toebedeelde minuten omging, heb ik afgevoerd zien worden en hij is de dagen daarna niet meer teruggezien. Die mannen van de veiligheidsdienst kon je overigens al van verre herkennen, zij zagen er met hun lange zwartleren trenchcoats onmiskenbaar uit als een SD-er. De laatste avond van mijn skivakantie had ik een paar afgetrapte winterschoenen op de gang buiten mijn hotelkamer gezet, bestemd om weg te gooien. De volgende ochtend hoorde ik buiten een enorm gekrakeel. Toen ik het balkon opstapte en naar beneden keek zag ik dat drie gasten van 16 á 18 jaar die elkaar in een hard gevecht naar het leven stonden om mijn afgedankt schoenen. Het werd mij als 16-jarige nog meer duidelijk in welke welvaart wij in het Westen opgroeiden en hoe zwaar het leven achter het IJzeren Gordijn was.

Na de omweg naar Poiana Braşov, rijden we naar Bran, waar we aan de voet van het kasteel op een P4N overnachten. Nu dit is duidelijk een toeristisch centrum, gelijk merkbaar aan de toegangsprijs van 10 euro per persoon met nog te betalen extra toertjes binnen het kasteel. We zijn namelijk bij “hét Dracula kasteel” van Transsylvanië. Het Dracula-verhaal is ontstaan door de roman Graaf Dracula in 1897 geschreven door de Ierse schrijver Bram Stoker. Hierin speelde een aristocratische vampier uit Transsylvanië een hoofdrol. Nu staat kasteel Bran bekend als het Dracula kasteel maar dit heeft totaal niets met de werkelijkheid te maken. Bram Stoker is hier zelfs nooit geweest maar hij gebruikte als bron de verhalen uit de Roemeense folklore waarin Bran en de Karpaten veelvuldig worden beschreven. Verder heeft hij als bron de historische figuur Vlad III Dracul (bijgenaamd Vlad de Spietser) gebruikt maar ook die heeft nooit in Bran gewoond. Deze Vlad III is geboren in Sighișoara en was vorst van Walachije en heeft zich hevig tegen de Ottomanen verzet, was zeer bloeddorstig en berucht vanwege het spietsen van zijn tegenstanders waaraan hij de bijnaam “de Spietser” heeft overgehouden. Dus ontsproten aan de rijke fantasie van Stoker is dit kasteel bekend geworden en ja ook wij gaan dit sprookjesachtige kasteel bezoeken. Dan blijkt het een ontzettend leuk en vooral mooi kasteel te zijn wat Marcel zelfs de opmerking ontlokt ”Hier zou ik wel kunnen wonen”. De eerste fundamenten zijn van een houten fort gebouwd door de Teutoonse ridders bij een belangrijke pas. Vernietigd door de Mongolen is het door de Saksen weer opgebouwd. In 1920 werd het kasteel door de bevolking van Braşov geschonken aan het koninklijk huis van Roemenië, Koning Ferdinand I en zijn vrouw Marie van Edinburgh hebben het omgebouwd tot een mooi koninklijk onderkomen. Er wordt in het kasteel veel verhaald over hen, hun kinderen en kleinkinderen, wij krijgen best respect voor deze mensen en hun inzet voor de samenleving en hun latere trieste verbanning. Na de oorlog en de communistische periode is het kasteel in 2006 weer geschonken aan de erven van deze tak Habsburgers. Zij hebben er een prachtig museum van gemaakt. Voor de Roemenen zelf was het na 1989 een verrassing te ervaren dat er in het westen een hele vampier cultus was ontstaan rondom Transsylvanië en hun eigen vrijheidsstrijder Vlad Dracula. Nu maken zij daar handig gebruik van en ook wij hebben een herinnering aan Bran en Dracula gekocht. Het kasteel staat trouwens te koop, de waarde werd in 2014 geschat op 95 miljoen euro.

Na dit bezoek rijden wij verder naar Curtea de Arges en hebben de slechtste weg tot nog toe. Heel veel wegwerkzaamheden en de aanleg van een moderne snelweg die op pijlers over het dal gaat. Op dit moment zijn de tolwegen nog simpele provinciale wegen maar de vooruitgang is in aantocht. Wij overnachten op camping Arges en gaan de volgende dag het stadje bekijken. De naam van Curtea de Argeș, het Hof aan de (rivier) Argeș, verwijst naar de voormalige status als hoofdstad van Walachije. Het valt een beetje tegen, het stadje kent veel vergane glorie heeft geen budget voor renovatie. Wel doet de gemeente er van alles aan met bloembakken en bomen langs de weg. Leuk zijn de ruïnes van het middeleeuwse prinselijke hof. De prinselijke kerk van Sint Nicolaas staat in de steigers en straalt een serene rust uit.

Daarna gaan wij op naar de Transfăgărășan, een bergweg van zuid naar noord dwars door de Karpaten, gebouwd in opdracht van Nicolae Ceaușescu. Hij wilde een snelle militaire toegang over de bergen garanderen. De bouw van deze weg heeft vele soldaten het leven gekost en wordt ook wel Ceaușescu’s Dwaasheid genoemd. Doordat deze bergroute in 2009 door Top Gear werd gepromoot is de weg in trek. Maar helaas de weg blijkt op het hoogste traject gesloten te zijn en wordt pas komende zomer weer geopend. Wij besluiten om zo ver als mogelijk naar boven te rijden, daar te overnachten en morgen weer naar beneden te rijden. In Nederland hebben sommige mensen problemen met de terugkeer van de wolf, daar zitten ze hier niet mee, hier hebben ze meer problemen met de bruine beer. In Roemenië leeft ongeveer de helft van alle Europese bruine beren. De beren leven in de bossen van de Karpaten en komen af en toe naar dorpen en campings waar altijd wel wat afval te vinden is. Vrijwel elk jaar worden in Roemenië mensen bij het plukken van bessen of zoeken van paddenstoelen aangevallen door beren. In principe vallen de beren niet aan en gaan ze liever voor mensen op de vlucht. Als de beren al aanvallen gaat het vrijwel altijd om de verdediging van hun jongen of de bescherming van hun voedselbron. Deze Transfăgărășan loopt dwars door de Karpaten en dus dwars door hun leefgebied. En wel hoor, al snel spotten wij twee bruine beren, lekker luierend op een warm stenen muurtje langs de weg, ze kijken ons aan en ik zie duidelijk twee pubers die dicht bij de mens durven te komen in de hoop wat voedsel toegeworpen te krijgen. Maar dat wordt uitdrukkelijk verzocht niet te doen. Weer een aantal kilometer verder wil er net een beer oversteken als wij aankomen, wij stoppen om hem te filmen en de beer gaat in zijn achteruit omdat onze camper voor hem toch wel héél erg groot is. Er zijn op deze route verschillende restaurantjes, kiosken en zelfs kampeerterreinen. In het voorseizoen zijn vele nog dicht maar al deze gelegenheden zijn omgeven door een elektrisch hekwerk. De ruïne van kasteel Poenari, waar Vlad III wel echt is geweest, is juist deze week gesloten omdat een beer het elektrische hekwerk heeft vernield. We rijden een mooie bergweg en zoeken een plek op een P4N voor de nacht. We staan er helemaal alleen, wel enkele huizen in de buurt maar toch erg stil. Nou ja stil….. de hele nacht horen we honden blaffen. Honden en beren mogen elkaar niet zo dus met het blaffen houden de honden de beren lekker op afstand. De volgende ochtend rijden we de weg weer terug en zien zowaar nog twee keer een beer, onze tocht op de Transfăgărășan is geslaagd te noemen.

We rijden verder door glooiend landschap en hebben vandaag voor de eerste keer veel file door wegopbrekingen en enorm veel vrachtverkeer op onze route. Het is één lange rij vrachtwagens over een eenvoudige weg door smalle dalen over vele stuwdammen met bijbehorende stuwmeren. We eindigen onze dag op camping Ananas (what`s in a name) waar we weer een paar dagen zullen staan.