Bulgarije is al sinds 2007 lid van de Europese Unie maar wat weten wij er nu eigenlijk van? Van 681 tot 1018 was er al het Eerste Bulgaarse Rijk dat is ontstaan door het samengaan van de Slavische bevolkingsgroep met een Turkse bevolkingsgroep uit wat nu Afghanistan is. Het was in de regio een groot rijk maar werd door het Byzantijnse Rijk opgeslokt (rare jongens die Romeinen). Wij zijn nu op weg naar Tarnovo de hoofdstad van het tweede Bulgaarse Rijk, dit tweede rijk ontstond in 1185 door een verbond van Bulgaren, Vlachen en Koemanen met aan het hoofd een Tsaar. Wij gaan nu dus naar hun hoofdstad die ook wel “Stad van de Tsaren” wordt genoemd. Wij zoeken een P4N op loopafstand van de oude stad maar hebben de reviews niet goed tot ons laten doordringen want er werd gewaarschuwd om de twééde afslag na de brug te nemen en niet meteen de eerste afslag. Nou, dat was dus weer een leuke uitdaging, Marcel is twee keer uitgestapt om te kijken of hij verder kon en ja toen we op het plekje stonden zagen wij dat die tweede afslag een appeltje eitje geweest zou zijn.

Het is nog steeds flink warm dus de volgende ochtend vroeg de wandelschoenen aan en naar boven wandelen, de stad is namelijk gebouwd op drie heuvels. Wij lopen naar de berg Tsarevets waar zich de resten bevinden van de paleizen van de vroegere Bulgaarse Tsaren en de kathedraal, dit alles omgeven door een zware vestingmuur. Toen wij gisteren kwamen aanrijden zagen wij het enorme complex al liggen. De eerste menselijke bewoning hier was al in het 2^e millennium v.Chr. en in de 12^e eeuw werd het dus de hoofdstad van het Bulgaarse Rijk. Er was hier zoveel pracht en praal dat het werd vergeleken met Rome en Constantinopel. Terwijl wij hier rondlopen raken wij weer onder de indruk van de geschiedenis die hier ligt. We lopen ook hier de kathedraal binnen die in de 20^e eeuw volledig herbouwd is op resten van de vele eerdere kerken. We verbaasden ons over de eigentijdse schilderingen in deze kathedraal, ik vond het wel wat hebben maar het kerkbestuur was er wat minder van gecharmeerd want de kathedraal is nooit meer ingezegend en er mogen geen diensten worden gehouden. (vooral niet te frivool) Op de berg Trapezitsa bevond zich in de Middeleeuwen een van de belangrijkste Europese cultuurcentra. Wij kwamen in andere plaatsen ook regelmatig fresco’s tegen gemaakt door de artistieke school van Tarnovo. ’s Avonds wordt het fort verlicht maar dat kan ons niet zo bekoren omdat het van de ene felle kleur overspringt op de andere felle kleur, deze kermisuitstraling doet de prachtige fortificaties zeker geen eer aan.

Na een warme nacht gaan wij verder en rijden een prachtige bergroute waar wij lekker slingeren over de Sjipkapas. Deze bergpas is een belangrijke verbindingsweg tussen noord en zuid Bulgarije met een groot monument en kerk ter herinnering aan de zware gevechten die hier geleverd zijn. Sjipka betekent rozenbottel en wij zijn op weg naar de rozenvallei maar rijden eerst nog door de Vallei van de Thracische Koningen. Hier bevinden zich heel veel grafheuvels met tomben van Thracische vorsten. Wij bezoeken twee van deze tombes en verbazen ons over de techniek en rijkdom die dit rijk bezat en dat al bestond ver vóór het Griekse Rijk. De tombe van Seuthes III bestond uit drie opeenvolgende kamers, in de eerste kamer zijn de resten van een paard gevonden. De tweede kamer is een ronde kamer met koepeldak. Het is een van de grootste grafheuvels in Thracië, met een hoogte van 23 meter en een diameter van 130 meter. Ook werd een bronzen gebeeldhouwd hoofd gevonden waarvan men aanneemt dat het Seuthes III voorstelt.

De tweede waar wij even binnenstappen is de Ostrusha tombe uit de 4^e eeuw v.Chr. Eén van de grafkamers is volledig bewaard gebleven. De kamer werd uitgehouwen uit één groot stuk steen dat daarna op de goede plaats gemanoeuvreerd is, ik geef het je te doen rondzeulen met ruim 60.000 kilo steen. Vervolgens werd er een tweede blok als dak bovenop gelegd. De blokken werden aan elkaar gekoppeld met metalen krammen die werden vastgezet met gesmolten lood. Aan de binnenzijde is dit dakblok verdeeld in tientallen vierkante en cirkelvormige nissen, alle versierd met prachtig geschilderde portretten, scènes met mensen, planten, geometrische decoraties en gevechten tussen dieren, weliswaar beschadigd maar zo oud.

Inmiddels is het in deze vallei zo warm geworden dat we wel wat schaduw willen hebben dus rijden we door naar camping Kalvacha in Kazanlak waar we een plekje vinden lekker onder de bomen. Luifeltje uit, beentjes omhoog en een wijntje, wij hebben echt een héél zwaar leven. ’s Avonds komt de eigenaar met zijn dochter langs met vers gebakken brood dat eigenlijk nog te heet is om aan te pakken, het komt werkelijk zo uit de oven en wat ruikt dat toch lekker. We besluiten hier een dagje extra te blijven luieren. De vrolijke enthousiaste dochter vertelt ons dat deze week het rozenfestival is en dat er morgen in Rozovo een rozenplukfestival is (een soort oogstfeest) en dat is natuurlijk te leuk. Dus nog maar weer een nachtje hier staan en dan de volgende ochtend vroeg op de fiets naar Rozovo. De bordjes wijzen ons de weg maar ook de vele toeristen in auto’s en bussen, lekker dat fietsje dan. Op een oud rozenveld is het evenement, we worden door de burgemeester ontvangen met vers brood en zout en honing om te dippen. Wij zijn vroeg genoeg om eerst nog even het rozenveld in te lopen. En dat is maar goed ook want al snel gaan de afzetlinten ervoor want de voorstelling begint. Heel veel mensen in klederdracht spelen de geschiedenis van de rozenpluk. Het verhaal wordt in het Bulgaars en Engels verteld. De landeigenaar met zijn zoon en nog wat boerenjongens kwamen langs lopen en maakten wat dubbelzinnige grapjes naar de rozenplukmeisjes die op hun beurt weer beschaamd aan het gniffelen slaan. (kennen ze hier #MeToo nog niet?) Daarna brachten de meisjes hun manden vol geplukte rozen naar de landeigenaar. Daar werden ze gewogen en het meisje dat de meeste rozen geplukt had werd bij wijze van beloning uitgehuwelijkt aan de zoon van de landeigenaar. Niet geheel toevallig was dit ook het mooiste meisje van de klas. De rozen werden in een grote 300 jaar oude stoomketel gekookt en dan met koud water gekoeld waardoor het geurende rozenwater ontstond. Dit rozenwater werd ook lekker over het publiek verneveld. Nadat alle rozen waren ingeleverd werd er feest gevierd met muziek en dans waarbij het pasgetrouwde stel aan het eind van de feestelijke dans verdween tussen de rozenstruiken in het veld om zeg maar er geen gras over te laten groeien. Het was grappig om mee te maken dit dorpse amateuristische geheel met veel enthousiaste vrijwilligers.

Voor onze jongste kleindochter, die gek is op verkleden, heb ik er een filmpje van gemaakt omdat ik voor haar in Roemenië ook al een klederdracht jurkje had gekocht. Voor het blog heb ik dat filmpje een beetje aangepast. Natuurlijk nog wat rozenwater gekocht om mee te nemen voor het thuisfront. De volgende ochtend de broodnodige huishoudelijke schoonmaak activiteiten afgesloten met een lekkere douche en dan op pad naar de stad Plovdiv. Het rijden door Bulgarije brengt ons minder in extase dan het rijden door Noord Roemenië. Het is wel schoon maar toch minder verzorgd en er zijn veel verpauperde gebouwen, onverzorgde tuinen en bermen, waar dan weer wel de bloemetjes mooi bloeien.

Het is niet ver rijden naar Plovdiv dus gaan wij nog diezelfde middag de stad in. Er moet een oude binnenstad zijn met veel Romeinse resten, alleen bewegwijzering is hier wel een dingetje, maar na de nodige omwegen komen we uiteindelijk bij de oude stad. Deze stad is ook weer een opeenstapeling van culturen met als oudste bewoning 6.000 v.Chr. We staan op een pleintje met in een kuil onder ons een archeologische opgraving dit is een klein deel van het stadion ooit aangelegd onder keizer Hadrianus (je weet wel, diezelfde van die muur tussen Engeland en Schotland). Wij lopen naar beneden en bekijken de 3D-film over de ontdekking van dit stadion wat helaas voor het grootste gedeelte onder de stad ligt maar op drie plekjes zichtbaar is. Het was een stadion waar 30.000 toeschouwers konden plaats nemen, nu is er nog maar een klein stukje zichtbaar. Hierna lopen we de heuvel op naar het antieke theater wat is gebouwd ten tijde van Keizer Trajanus (je weet wel, die de Daciërs in Roemenië had verslagen). Het ligt daar prachtig in een natuurlijke kuil tussen de heuvels. Helaas kunnen we niet naar binnen omdat er vandaag een modern toneel is opgebouwd waar een popgroep net hun sound check aan het doen is.

Romeins stadion in Plovdiv

Dan slenteren we verder omhoog naar het oude centrum van Plovdiv dat is gebouwd in de Bulgaars Renaissance-architectuur, een stijl die tussen 1770 en 1900 is ontstaan ​​en kenmerkend is voor de Bulgaarse Nationale Renaissance. Kenmerkend zijn de houten huizen met overhangende verdiepingen, balkons en kleurrijke gevels, evenals de kerken met Byzantijnse invloeden en lokale bouwmaterialen zoals baksteen en kalksteen. In Nesebar zagen wij deze bouwstijl ook al.

De nacht is heel erg plakkerig warm dus de volgende dag snel de stad uit en weer de bergen in, nu naar het Rila gebergte waar aan de ene kant de 7 gletsjermeren liggen en aan de andere kant het belangrijkste klooster van Bulgarije staat. We rijden een afwisselende route door landbouwgebied, bossen en dorpen maar de omgeving kan ons niet heel erg bekoren. Het laatste stukje Rila gebergte daarentegen weer wel en dan aan het slot van de rit nog even een heel smalle passage langs de kloostermuren om bij een camping te kunnen komen die best moeilijk te vinden is. De jongelui hebben de camping overgenomen van opa maar er moet nog wel heel veel werk verzet worden. Wij staan echter op een lekker groen weitje met een verkoelend windje dus voor ons prima. De volgende dag wandelen we een paar kilometer terug naar het klooster waar men met busladingen naar toe komt.

Het Rilaklooster is een symbool voor de Slavische cultuur na een lange periode van bezetting en onderdrukking door het Ottomaanse rijk. Nu is het een nationaal bedevaartsoord voor de Bulgaren geworden. Ook hier is de bouwstijl de Bulgaars Renaissance. Ooit vestigde de kluizenaar Ivan Rilski zich hier en zijn volgelingen stichtten in 946 het klooster. Natuurlijk hebben ook hier de nodige instortingen en wederopbouw plaatsgevonden, het klooster kende op zijn hoogtepunt cellen voor 500 monniken en 1.000 slaapkamers voor pelgrims.

Wij kopen een combiticket voor de 5 musea die in dit klooster zijn gevestigd. Wat gebeurt er nu? Wij krijgen een persoonlijke geleide mee die afgesloten galerijen opent en voor ons alle kamers één voor één ontgrendeld en ons binnenlaat. Helaas mogen we niet fotograferen en met zo’n persoonlijke begeleidster mee lukt dat ook echt niet. We komen in prachtige gastenkamers waarvan de inrichting werd geschonken door telkens verschillende regio’s uit het land. Prachtig houtsnijwerk aan de plafonds, geweven kleden op de vloer en kleurige kussens op de banken. De grote verzameling zilverwerk krijgen wij te zien en wij mogen op alle verdiepingen komen en schuifelen gedwee tussen devoot pratende monniken door. Dan steken we de binnenplaats over en moeten wij even wachten want zij moet twee enorme sleutels halen waarmee zij een dubbele deur opent die toegang geeft tot de iconen galerij. Allerlei iconen geschilderd volgens de school van Tarnova hangen daar en alle portretten van de patriarchen die hier ooit gediend hebben. Zeer bijzonder om daar helemaal alleen toegang tot te krijgen. Dan mogen we de oude verdedigingstoren uit de 14^e eeuw beklimmen met zijn schietgaten en aangebouwde klokkenstoel maar van binnen versierd met kerkelijke fresco’s. Daarna neemt zij afscheid van ons en mogen wij zelf nog de immens grote oude keuken bezoeken. Als laatste lopen we de kerk binnen die centraal op de binnenplaats staat, die is zo rijkelijk versierd dat je er een beetje duizelig van wordt.

We genieten op het terras buiten het klooster van een heerlijke ovenschotel als lunch met daarnaast patat bestrooid met zoute kaas en dat was een smakelijke combinatie. Het terugwandelen deden we aan de andere kant van het riviertje en gaan nog even lekker genieten van het zonnetje. En dan krijgen wij van de jongelui van de camping ook weer een bord vol barbecue aangeboden met een wijntje erbij. Zeer gastvrij en vriendelijk, ze spreken geen Engels dus maar weer met handen en voeten maar heel aardig, de wijn was echter (laten we zeggen) niet helemaal onze smaak, uit een grote plastic 3 liter fles maar dat mag de pret niet drukken. Volgende dag gaan wij op weg naar de hoofdstad Sofia.