Wij hebben werkelijk getroffen met het weer, steeds mooi weer gehad echter de laatste dagen hebben we helaas flink veel regen maar zijn net op tijd weg uit Centraal-Roemenië. Daar zijn ze getroffen door de zwaarste overstromingen in dertig jaar tijd. Door hevige regenval zijn rivieren buiten hun oevers getreden en de zoutmijn van Praid stroomt zelfs vol met rivierwater. Helaas bij ons ook nog regen en slecht zicht als wij over de Brăila brug rijden, met een lengte van bijna 2 km is het de grootste brug over de Donau. Wij gaan richting Donau delta, de Donau maakt hier nog een enorme slinger van het zuiden naar het noorden en splitst zich al in meerdere armen. Wij overnachten aan een zijarm in een bocht waar we wat vrachtschepen zien langskomen en de schaapsherder zijn kudde laat grazen kortom heel rustig. Het landschap verbaast ons, wij hadden het idee dat het hier dicht bij de delta vlak zou zijn dicht maar nee we passeren toch kleine heuvelruggen. De Donau is hier de grens met Oekraïne en bij de volgende brug zouden wij zo Oekraïne kunnen binnenrijden.

Maar wij rijden door en strijken neer op camping Lac Murighol aan de rand van de Donau delta, dit gebied is zo’n 5.800 km². De delta bestaat uit een gebied met veel riet, moerassen en bossen, die tijdens de lente en de herfst overstromen. Vandaag is het vroeg op want om 7 uur gaan wij met de eigenaar van de camping mee voor een boottocht door dit natuurgebied. Tegenwoordig is Marcel schipper op de rondvaarttochten door het natuurgebied bij ons thuis en daar varen we heel rustig, nou hier niet hoor. Met 100 PK erachter was onze boot er één met de lichte motoren en dus ging de gashendel helemaal open. Verzachtende omstandigheid is dat de afstanden groot zijn dus om op de mooie plekjes te kunnen komen moet je wel af en toe flink doorvaren. Er zijn meer dan 300 vogelsoorten in dit gebied die wij natuurlijk niet allemaal te zien krijgen maar toch spotten wij een aantal mooie exemplaren: roze pelikanen, kroeskoppelikanen, ralreiger, kwak, zwarte ibis, ijsvogel en nog veel meer. De schipper wist veel vogels aan te wijzen en legde de boot stil voor fotomomentjes. Marcel vroeg aan de schipper of de zeearend hier ook te zien was en speciaal daarom voer de schipper naar een ander gebied waar ze wel eens gespot worden. En ja hoor, daar zagen we er eentje lekker op zijn gemakje zitten als of hij riep fotografeer mij. Dat deden we massaal. Marcel heeft speciaal voor onze reis naar China (je weet wel, die reis die niet doorging) een nieuwe telelens gekocht omdat hij graag vogels en dieren wil vastleggen. Vandaag was de eerste keer met die lens en dat viel nog niet mee, een schommelende boot, een zware lens stilhouden en vliegende vogels. Superblij met deze arend bedankten wij de schipper voor het omvaren echter tijdens het terug varen werden we verrast met nog veel meer zeearenden in de bomen, weg vliegend en cirkelend boven ons, wij hebben er zeker 8 gezien. Een geweldige ervaring deze 5 uur durende toer.

Het zonnetje is weer gaan schijnen dus wij plakken er nog een dagje aan vast om te luieren en weer een wasje te draaien. Ons volgende doel is de Zwarte Zee slechts 65 km hier vandaan. Wel grappig dat wij tijdens de boottoer kilometerraaien tegenkwamen waarvan Marcel op tilt sprong want het leek dat wij de verkeerde kant op voeren. Wat bleek, de Donau is namelijk de enige rivier waarbij de afstand niet bij de bron begint te tellen maar daar waar de Donau in zee uitmondt. We rijden weer, nu door de regio Dobroedzja, een licht heuvelachtig gebied waar oorspronkelijk de Daciërs en Kelten woonden, later zijn zij verdreven. De Grieken hebben aan de Zwarte Zee verschillende steden gesticht. Wij zien meer en meer huizen die ons doen denken aan Griekenland met hun blauwe kozijnen en hekjes en hun portaal met zuilen ondersteund. Veel riet gedekte huizen, hoe kan het ook anders in zo’n delta gebied. Verder uitgestrekte landbouwakkers en graslanden.

Wij bezoeken Histria dat rond 650 voor Christus gesticht werd als een Griekse kolonie. Eerst bezoeken wij het groots opgezette museum, de vitrines zijn naar onze westerse begrippen bijzonder grof afgewerkt met ruw stalen profielen en te kleine glasplaten die regelmatig aan de zijden raffelig gebroken en vlijmscherp zijn maar het voldoet. Een vriendelijke ontvangst door de suppoost, veel aardewerk ook met die mooie zwartfigurige stijl van beschildering uit de 7e en de 5e eeuw voor Christus. Histria lag op een schiereiland aan de Zwarte Zee, via moerassige grond verbonden met het vasteland. Het lag dicht bij de monding van de Donau maar door slibafzettingen ligt de monding nu ongeveer 70 km verderop. Diezelfde slibafzettingen hebben een zandbank voor de kust gemaakt waardoor er een meer is ontstaan en delen van de stad zich nu onder water bevinden.​​ Er zijn de resten van een Akropolis met tempels en een agora te zien. In de ambachtelijke wijk waren talrijke ovens voor keramiek-, glas- en metaalwerkplaatsen uit de 6e eeuw tot het einde van de Hellenistische tijd. Vanaf de 1e eeuw na Christus viel Histria onder Romeinse heerschappij, door de vele invallen vanaf de 7e eeuw werd de gehavende de stad onverdedigbaar en uiteindelijk werd ze verlaten. Buiten het museum dwalen wij nog lang tussen de resten van deze enorme stad.

’s Middags laat zoeken we een P4N aan zee maar die blijkt veranderd te zijn in een nieuwe woonwijk in aanbouw, maar voor één nachtje is het te doen. De volgende ochtend rijden we de kustweg verder naar het zuiden en komen een rijtje opvallende plaatsnamen tegen zoals Neptune, Jupiter, Olympi, Venus en Saturn. Dit blijken allemaal badplaatsen te zijn met veel vermaak en all inclusive hotels. De Roemenen blijken daar graag hun vakanties in door te brengen, wij rijden graag verder. In Mangalia rijden wij vlak langs een enorme scheepswerf van Damen Shipyards, wat een groots wereldwijd bedrijf is dat toch. Even later de grens naar Bulgarije waar we eerst even besproeid worden vanwege varkenspest. En jawel, voor de eerste keer paspoortcontrole en kentekenpapieren laten zien. Gelukkig had ik online al een tolvignetje gekocht dus duimpje op en gaan jullie maar lekker verder.

Wij zijn bij de Zwarte Zee dus daar moet in gezwommen worden, wij zoeken daarvoor een overnachtingsplek aan de kust. We vinden een mooi plekje bij rotsen en een zandstrandje met een serieuze badmeester die goed oplet of wij in die bladstille ondiepe kuststrook niet zullen verdrinken. Helaas zweven er vele kwallen in het water en houden wij het op pootje baden, maar het is afgevinkt; voetjes in de Zwarte Zee. ’s Avonds stroomt de hele rotspartij vol met vissers en hun werphengels met paternoster en er wordt lustig op los geworpen, alleen heb ik er niet één keer eentje gezien die beet had. We vervolgen de kustroute, een mooie route met zicht op zandstranden en af en toe een in zee stekende klif die we moeten overbruggen. Op zoek naar vers drinkwater zien we in een fleurig dorpje met een mooi verzorgd plantsoen een watertappunt waar we met wat prutsen onze slang op kunnen aansluiten, dat scheelt weer de nodige gieters sjouwen. De verkeersborden en reclames zijn net als in Hongarije ook nu weer onleesbaar voor ons geworden het Bulgaars is een Slavische taal en niet te herleiden voor ons. Wel zijn er veel borden met Duitse of Engelse sub-teksten, dat maakt het dan weer makkelijker. De verkeersborden geven de steden en dorpen tweetalig aan, in het cyrillisch met daaronder in de voor ons leesbare latijn-arabische notatie.

We eindigen de dag weer op een mooie P4N, op de parkeerplaats van Nesebar maar doordat het nog geen hoogseizoen is staan wij lekker aan de rand van het water. De avondwandeling is een mooi rondje over de boulevard om dit schiereilandje heen. Er liggen veel oude vissersbootjes in de haven. Ook hier weer vissers die hun hengeltje uitwerpen vanuit hun bootje met Sunny Beach met zijn enorme hotels op de achtergrond. Leuke ervaring om de zon niet in de zee te zien zakken maar juist achter het land te zien verdwijnen.

De volgende ochtend lopen wij al vroeg de stad in want het belooft een hete dag te worden. Dit stadje stamt al uit de tijd van de Thraciërs, een volk dat zich al 5000 jaar voor onze jaartelling hier vestigde evenals de Daciërs. Archeologische vondsten geven aan dat de Thracische cultuur bloeide in het 3e en 2e millennium v.Chr. Daarna hebben de Grieken, de Romeinen, de Bulgaren en het Ottomaanse rijk er de heerschappij gehad. Er zijn dan ook veel opgravingen uit diverse tijdperken te zien. We kriskrassen door het stadje en gaan even het etnografisch museum in omdat we een kijkje kunnen nemen binnen in een huis en er veel klederdracht te zien is. We verbazen ons over de grote hoeveelheid kerken in een klein stadje maar eigenlijk is dat de hele reis al het geval. Zoveel kerken en kloosters als we tegenkomen en allemaal weer met een andere architectuur. Hier overheerst de Byzantijnse architectuur met mooie decoraties verwerkt in de bouw zoals verschillende patronen van baksteen maar ook de in specie vast gezette geglazuurde aardewerken schaaltjes die met de zon erop een mooie glans geven.

Als het te heet wordt om te dwalen gaan wij terug naar de camper en lekker met de airco aan rijden wij weg van de Zwarte Zee. We rijden nog een stukje door Sunny Beach dat een aaneenschakeling is van resorts, aquaparken, pretparken en gelegen aan het goudgele zandstrand dat tot de mooiste van Europa wordt gerekend. Helaas voor de uitbaters is dat aan ons niet besteed, wij gaan weer landinwaarts om naar de grens met Roemenië te rijden voor… alweer kerken. We zien onderweg weer kerken maar nu ook minaretten. Ook mooie rotspartijen en natuurlijk van alles wat even over de weg kuiert.  Onze Garminplotter heeft wat moeite met de wegen van Roemenië en Bulgarije, ondanks onze update weet ze niet altijd de weg dus dan pak ik papieren kaart en Google Maps erbij en dan gaat het over de wegen die wij graag willen. Ook vandaag wilden wij niet zo’n absurd eind omrijden als Garmin voorstelde dus met Google Maps namen wij een andere afslag. Nou dit was een vergissing, zo slecht als deze route hadden wij nooit eerder gehad, ik wil dan al meteen terug maar Marcel niet, die zegt dat het kan maar vandaag moest Marcel toch ook erkennen dit kan echt niet, dus achteruit en toch maar een eindje omrijden.

We hebben een zeer warme nacht onder aan de voet van de rotskerken van Ivanovo. Omdat we omhoog moeten wandelen maar weer vroeg op pad vanwege de warmte. Eenmaal boven hebben we een prachtig uitzicht over de kloven die hier het landschap doorsnijden. In deze rotsen zijn tussen de 13e en 17e eeuw kerken, kapellen en kloosters en hun bijgebouwen uitgehouwen. Op het hoogtepunt waren er 40 kerken en 300 bijgebouwen. Wij klimmen naar boven en worden weer allervriendelijkst rondgeleid in deze kerk met zijn oude muurschilderingen, trots laat de suppoost ons de fresco van het laatste avondmaal zien die notabene 130 jaar ouder is dan die van Leonardo Da Vinci. Doodeng is het kleine stenen plateau aan de buitenkant van de rots, maar dit was vroeger de hoofdingang via een houten looppad buitenlangs de rotsen en een ophaalbrug die bij gevaar kon worden opgehaald. Franse archeologen hebben een andere ingang gemaakt zodat wij, zonder naar beneden te storten, ook dit moois konden aanschouwen.

Daar waar Marcel graag vogels en insecten fotografeert zijn bij mij de bloemetjes favoriet dus tijdens het naar beneden lopen vanaf de rotskerken genieten we van het uitzicht en de vele bloemen. In het volgende blog verhalen wij over een voor ons bijzondere gebeurtenis die geheel gewijd is aan bloemetjes.