We staan op camping Cazanele Dunarii (kloven van de Donau) met zicht op de Donau (Dunărea). De Donau met zijn 2829 km lengte slingert door vele landen en is regelmatig een grensrivier. Waar wij nu staan is dat de grens met Servië en meandert de rivier tussen de Karpaten en de Zevenburgse Alpen door. Dit traject van kloven waar de rivier zich een weg doorheen zoekt wordt de IJzeren Poort genoemd en is ongeveer 145 km lang. Op het smalste punt is de rivier 150 meter breed en 53 meter diep. De volgende ochtend kunnen we mee met een boottour. Lekker weer even op het water is natuurlijk voor ons als oud zeilers erg leuk. Dit is echter een motorboot met 150 pk erachter die dan ook vol gas over het water scheurt. Helaas alleen een Roemeens sprekende schipper maar toch konden we het één en ander begrijpen.

Deze kloven waren een zeer beruchte doorvaart voor de scheepvaart door de vele stroomversnellingen en rotsen. De Grieken hebben in de 7^e eeuw voor Chr. al de Donau bevaren maar voorbij dit punt konden zij niet komen. Het bouwen van stuwdam de IJzeren Poort, geopend in 1972 leidde tot het bevaarbaar maken van de kloven. In de buurt van de stuw steeg het water 35 meter waardoor het oude Orșova, het Donaueiland Ada Kaleh (Een Turkse enclave) en nog zeker vijf dorpen onderliepen en ruim 17.000 inwoners moesten wijken. De mensen werden elders gehuisvest, maar de nederzettingen zijn voorgoed in de Donau verdwenen. Tijdens onze vaartocht liet de gids foto’s zien van hoe er vroeger nog een weg langs de oever liep die nu onder water is verdwenen. We zien nog een restant van de Tafel van Trajanus, een inscriptie die de overwinning op de Daciërs in 105 na Chr. viert. Dit monument symboliseert de Latijnse identiteit en is van historisch belang voor de Roemenen. Verder varen we naar het in de rotsen uitgehakte hoofd van de laatste koning van de Daciërs, dit heeft een Roemeense miljonair in 1994 laten maken. We varen ook nog een stukje de Veterani grot in, deze grot is al sinds de steentijd door mensen bewoond of in latere tijden als vluchtroute gebruikt. De grot was namelijk zowel via de Donau als via land bereikbaar en is zo’n 500 meter diep. Genoten van het vaartochtje werken we ’s middags nog even ons blog bij.

We zijn nu aangekomen in de oude regio Walachije en duiken hier in de oude geschiedenis van het rijk van Dacië. De Donau vormde de grens met het Romeinse Rijk. De volgende dag bezoeken wij het museum in Drobeta-Turnu Severin, het naamdeel Drobeta is in 1972 toegevoegd aan de naam als een verwijzing naar de oude Romeinse nederzetting die hier heeft gelegen. Keizer Trajanus liet hier een imposante brug bouwen en er ontstond een massale kolonisatie door Italiaanse immigranten waardoor hier in Walachije de romanisering werd ingezet. Op de Trajanus zuil in Rome is de veldslag tegen de Daciërs en de bouw van deze brug te zien. Het museum is gehuisvest in een gigantisch gebouw en wij vonden het erg interessant maar waren zo’n beetje de enige bezoekers. Binnen zien we wat een knap staaltje werk die brug is geweest met een lengte van 1135 meter, 45 meter hoog en 15 meter breed. De pijlers stonden op 38 meter afstand van elkaar. Het is daarmee de grootste boogbrug die ooit is gebouwd. Buiten zien we resten van een pijler van de brug en resten van de Romeinse stad.

Terug wandelend naar onze camper komen we een bordje “Middeleeuws kasteel” tegen dat dan ook nog maar even bekijken. In de middeleeuwen heeft de vorst Mihai Viteazul de drie vorstendommen Walachije, Transsylvanië en Moldavië samengebracht en hij wordt dan ook gezien als een Nationale held van Roemenië.

Tja, er zijn wat middeleeuwse resten te zien in het kasteel maar zó strak in beton en betontegels gegoten dat er geen enkele sfeer van middeleeuwen over is, een historische misser. De stad heeft nog altijd een Romeins stratenplan, doordat de stadsuitbreiding in de 19^e eeuw bedacht is om de ruïne van dit kasteel te beschermen en het centrum van de stad te maken. Midden in de stad zien we weer mensen die bij een drinkwaterfontein hun flessen voor thuis komen vullen. En ook hier zien we dat er veel werk gemaakt is van de architectuur met vele dakkapelletjes en versierende randen.

Onze route voert vandaag door een minder aantrekkelijk gebied, zacht uitgedrukt. In het noorden hebben de mensen ons al gezegd niet naar het zuiden te gaan want dat is lelijk, ze hebben gelijk. Het is vlak, vol met oude verpauperde industriegebouwen, Dorpen en stadjes die over het algemeen bestaan uit veel lelijke en slecht onderhouden gebouwen. We rijden nu in het gebied van het oude vorstendom Walachije, de eerste hoofdstad van dit vorstendom Curtea de Arges hebben wij al bezocht wij zijn nu op weg naar hun tweede hoofdstad Târgoviște. We overnachten op een P4N bij het stadion, niet een echt aantrekkelijke plek maar wel rustig. En de volgende ochtend zijn we met 5 minuten lopen bij het oude Prinselijke hof. Dit complex is ook flink gerestaureerd maar er is ook nog veel in oude vervallen staat dit spreekt ons meer aan dus hier dwalen we een tijdje rond. De hoge ronde toren gebouwd in opdracht van de ons nu wel bekende Vlad de Spietser (Dracula) is echter weer te nieuw gerestaureerd en doet een beetje afbreuk aan het mooie complex.

Als wij verder rijden zien we de Karpaten in de verte liggen nog met een mooi sneeuwhoedje, drinken koffie in een mooi klaprozenveldje waar de hazen even nieuwsgierig komen kijken. De Roemenen rijden niet rustig, ook hier herken je het Latijnse bloed. Dus van links en rechts inhalen moet je niet op kijken. De rijstroken kunnen ook zomaar verdwijnen of met het grootste gemak als parkeerstrook gebruikt worden.

Wij zijn op weg naar de derde hoofdstad van Walachije (hadden ze soms last van keuzestress?) en nu nog steeds de hoofdstad van heel Roemenië: Boekarest. De metropool heeft 2,5 miljoen inwoners dus een aardige heksenketel als je daar in de middagspits een overnachtingsplek in het centrum wil bereiken. Na voorzichtig manoeuvreren door smalle straatjes staan we in het centrum op een bewaakte parkeerplaats waar het ’s nachts best redelijk rustig blijkt te zijn en voor de schaduw ook nog lekker onder de bomen. We hebben de volgende dag weer een fietstour besproken, het fietsen in Roemenië is niet erg gebruikelijk maar zowaar ook hier zijn een paar fietsstroken en wordt er dan rekening met de fietser gehouden maar je voelt je af en toe ook wel vogelvrij verklaard. We zijn met een mooi klein groepje 6 toeristen en gids Alexander.

Boekarest is geen oude stad en hier komt hij weer de Walachijse prins Vlad Tepes Dracula zou in het jaar 1459 deze plek als woonplaats hebben gekozen. Er is van zijn hof nu alleen nog een grote verwaarloosde, totaal overwoekerde ruïne over. De stad heeft het altijd zwaar te verduren gehad in de oorlogen tegen Oostenrijk, Rusland en de Ottomanen. Tussen de twee wereldoorlogen was het een elegante en welvarende stad en werd het zelfs het Parijs van het Oosten genoemd. Maar in de Tweede Wereldoorlog is een groot deel van het historisch centrum verwoest en beschadigd nog eens dunnetjes overgedaan door de aardbeving van 1977. Zeer zeker ook door de grootse plannen van dictator Nicolae Ceauşescu is er veel vernietigd. Boekarest staat in de top tien van aardbeving risicovolle steden. De inwoners maken zich er zorgen om maar om nu te zeggen dat de overheid er iets mee doet. De gids laat ons een oud gebouw zien wat volop wordt bewoond maar waarop een rood rond bord prijkt met in witte letters de informatie dat het gebouw zich tijdens een aardbeving in de hoogste categorie van gevaar bevindt en dat men dus eigenlijk niet permanent in dat gebouw mag zijn. We fietsen langs een aantal prachtig gerestaureerde gebouwen uit de glorietijd en moeten absoluut even binnen kijken bij een grand café, want volgens de gids is dat zoals het in Nederland is in een café, nu dan waarschijnlijk alleen in deftig Den Haag. Ook de winkelpassage zou zo uit Den Haag kunnen zijn alleen is er hier op wat horeca na geen winkel meer te bekennen en zijn alle bovenverdiepingen leegstaand en verpauperd.

Dan toch nog een stukje oude stad waar we de nog twee overgebleven caravanserais bezoeken. In deze herbergen langs de zijderoute waren boven de overnachtingsplekken maar beneden gaf het de mogelijkheid om handel te drijven, een soort pop-up store. Alles kon daarom ook hermetisch afgesloten worden. Grappig zijn de klinkers van hout, dat maakt minder lawaai met al die in en uitgaande paardenwagens. Terwijl wij hier rondlopen denk ik aan mijn opa die al overleed toen ik jong was maar van de verhalen weet ik dat hij houtinkoper was en daarvoor al lange reizen naar de Balkan maakte, misschien heeft hij hier ook wel handel gedreven.

Tja, en dan het beleid van Nicolae Ceauşescu die 28% van de historische stad heeft verwoest door het te laten vervangen door megalomane socialistische gebouwen met als topper het Parlementspaleis. Ook een restant van het communistische bewind is dat alles is onteigend en de woonruimte beschikbaar gesteld werd voor iedereen. Bewijs dan na de communistische tijd maar eens dat het pand jouw familiebezit was en na alle jaren afbraak waar vind je de gelden om het te restaureren. Vandaar dat er mooi gerestaureerde en zwaar verpauperde gebouwen pal naast elkaar staan. Nee, het is geen mooie stad al zijn er zeker hele leuke hoekjes te vinden en doet men enorm zijn best. Tijdens de koffie komt het gesprek op de gipsy’s een lastig probleem hier, we hebben er al meerdere mensen over gesproken. Ze weigeren ze hier Roma te noemen want dat lijkt teveel op Roemeen. Het is een groep waar moeilijk grip op te krijgen is omdat velen na hun geboorte niet eens aangegeven werden. Ze hebben vaak geen onderwijs genoten en trekken nog steeds rond. Na de fietstocht brengen wij onze fietsen naar de camper eten, drinken en rusten wat en gaan dan lopend nog even de stad in, pakken een terrasje en eindigen in de grote caravanserai Hanul lui Manuc en we hebben geluk, er is nog een tafeltje voor ons vrij. Wij vonden het wel toepasselijk om onze 45^e huwelijksdag hier eens lekker te vieren.

Na deze mooie afsluitavond van Boekarest de volgende ochtend snel deze stad uit. Nu dat gaat toch even anders wat een verkeersinfarcten creëren ze in deze stad. Deze stad gaat ten onder aan de vele auto’s, begrijpelijk zoals onze gids gisteren zei; als je financieel eindelijk de mogelijkheid hebt om je een auto te permitteren dan ga je niet meer fietsen want een auto geeft status. Dus dubbel parkeren is overal de standaard zelfs op een rotonde wordt er geparkeerd. Het duurt krap een uur voor we Boekarest uit zijn en op weg gaan naar Camping Muddy Land, de naam alleen al belooft wat. Onderweg is het nog steeds heel vlak en zien we grote landerijen met o.a. veel graanakkers en grote grasvlaktes waar de herder met zijn schaapskudde dwaalt. Ook weer veel verkoop langs de rand van de weg en veel Roma die langs trekken of van alles in de verkoop hebben.

Het laatste traject van deze dag is weer aantrekkelijk, we rijden een mooi heuvelland in over zeer smalle wegen. Zien weer een mooi grenspaaltje die hier altijd in de vorm van een kruis zijn. Wij komen aan in het gebied van de moddervulkanen vandaar de naam camping Muddy Land. Een moddervulkaan bestaat uit modder en gas dat vanuit een ondergronds reservoir naar buiten stroomt. Het pad naar deze vulkanen begint op de camping, wij wandelen in de namiddag omhoog terwijl de laatste dagjesmensen dan net vertrekken dus wij dwalen alleen rond op dit maanlandschap. We genieten van de rust en het stille geborrel van de gasbellen. We slaan aan het fotograferen en filmen maar net als ik denk het geluid van de plopjes en het geborrel op te nemen komt Marcel met zijn zoemende drone even lekker kijken wat ik doe, lekker dan nu is mijn mooie opname verprutst. Maar wat een bijzondere plek.

De volgende dag begint het te regenen en blijven we nog maar een dagje staan en besluiten om ’s avonds in het restaurant op de camping te eten. De campingbaas nodigt ons hartelijk uit maar wel met de opmerking; let op alleen maar traditioneel eten. Dat is geen enkel probleem, eenvoudig maar zeer smaakvol. Prima huiswijntje erbij, we hebben al een paar keer een Roemeens wijntje gekocht en gedronken en ik moet zeggen prima wijntjes hier.

De volgende dag is het helaas nog steeds regen maar we trekken verder en rijden door een uitgestrekt landbouwgebied, veel fruitbomen en wijngaarden. De meeste huizen hier hebben een moestuintje vol met druivenstruiken of ze hebben een erfafscheiding met druivenstruiken. In Coteşti strijken wij neer op een kleine camping, Cottage Hills, bij een boerderij annex wijngaard. Wij worden weer zeer vriendelijk en gastvrij ontvangen. Het regent nog steeds maar in de regen komt eigenaar Rázvan ons een heerlijk welkom brengen in de vorm van wijn en kaas uit eigen huis en verse eitjes voor het ontbijt. Dit smaakt naar meer en wij vragen of hij ook verkoopt en dus gaan wij de volgende dag met beduidend meer gewicht verder. Ook van Rázvan horen wij weer hoe moeilijk het opbouwen van het land verloopt na de val van het communisme. De arbeid op de wijngaarden gebeurt hier nog op de oude manier dus handmatig omdat de wijngaarden niet aangeplant zijn met het oog op de moderne machines. Daarnaast zijn de wijnboeren niet aangesloten bij een coöperatie of zoiets en de ouderen onder hen zijn moeilijk over te halen voor verandering. Met als gevolg dat de grote Italiaanse wijnhuizen in de oogsttijd met grote mobiele druiven verwerkmachines hier naar toe komen. Zij maken terplekke most en vervoeren dat naar Italië, maken er daar wijn van met op het etiket de vermelding “gemaakt in Europa” en weg is de handel voor de Roemeen. Rázvan probeert op allerlei manieren toch mooi te leven zo rijdt hij met een auto vol eigen wijn naar een paar verkoopadresjes in Engeland en komt weer terug met een caravan die hij opknapt en verkoopt dus maakt hij een dubbelslag van zijn reis. Het is weer een gezellige en gastvrije ervaring. Nadat we een rondje over het terrein hebben gelopen kunnen de hondenpuppy`s er geen genoeg van krijgen om met onze broekspijpen te spelen. Helaas voor die puppy`s maar wij gaan verder richting Donau delta.