Lekker luieren op de camping even een wandeling naar het dorp waar op de top van de berg ook weer zo’n ommuurde kerk staat weliswaar in wat slechtere staat. We zijn inmiddels heel wat ommuurde kerken tegen gekomen tijdens ons toeren door de dorpjes. Soms vraag je je af wat moet zo’n klein dorp met een grote vestingkerk.

De volgende dag pakken we onze fietsjes en fietsen naar Sibiu. Eerst weer eens naar een stoomtreindepot waar een heleboel “roest” verzameld is. Dan naar de oude binnenstad van Sibiu (Hermannstadt,) in de 12^e eeuw gesticht door de Saksen. Tot 1781 was het burgerrecht ook alleen maar voor de Saksen en mochten de Roemenen zich hier slechts onder voorwaarden vestigen. De Duitstaligen bleven tot na de Tweede Wereldoorlog in de meerderheid maar na de val van het communisme zijn de laatste 20.000 ook naar Duitsland vertrokken. De omwenteling van het communistische regime heeft veel mensenlevens gekost en grote armoede opgeleverd. In 2000 werd de etnisch Duitse Johannis Klaus burgemeester van Sibiu en in 2014 werd hij zelfs president van Roemenië. Zijn aanpak schiep een aantrekkelijk vestigingsklimaat voor Duitse en Oostenrijkse bedrijven en opende de deur voor Europese stimuleringssubsidies. Hou dit even vast, hier kom ik later nog even op terug.

Sibiu is een prachtige oude stad met gotische en Weens-barokke huizen in hele vrolijke kleuren. In het oude centrum worden de huizen gesierd met vele kleine dakkapellen, de zgn. ogen van Sibiu, alsof het dak naar je gluurt tussen samengeknepen oogleden. Van Roemeense architectuur is weinig te merken, het was hier één van de belangrijkste gefortificeerde steden van Europa met een ring van drie verdedigingsmuren. Marcel doet weer inspiratie op voor zijn treinbaan scenery en eerlijk is eerlijk ik krijg zin om de huisjes van zijn baan te schilderen en neem veel foto’s ter inspiratie. Het heerlijke ronddwalen vervolmaken wij met een lekkere lunch op het plein.

Terwijl wij terugfietsen zien we al waar het openluchtmuseum is en dat wij daar goed kunnen parkeren met de camper dus doen we dat morgen niet met de fiets maar gewoon weer even als een tussenstop onderweg. De Roemeense culturele vereniging ASTRA besloot al in 1897 een museum op te richten als “een schuilplaats voor het bewaren van het verleden“. Er is hier dan ook uit alle streken iets te vinden overzichtelijk gegroepeerd per thema. Alle watermolens, alle veeteelt, alle vervoermiddelen bij elkaar. Veel hebben we al eens gezien maar toch zijn er weer een aantal leuke dingen die onze aandacht trokken zoals de schipmolens van de Zwarte Zee.

Een Romeinse uitvinding van rond 536 na Chr. tijdens de belegering van Rome door de Goten. In een poging om de Romeinen te verhongeren, saboteerden zij de 14 aquaducten die water aan de stad leverden. Omdat de Tiber door de ommuurde stad stroomde vormde dat geen probleem voor wat het drinkwater betreft. Maar de aquaducten vormden de energiebron voor de watermolens die het graan voor de hele stad maalden. De Byzantijnse generaal Belisarius, die toen verantwoordelijk was voor de verdediging van de stad, kwam echter met het lumineuze idee van de schipmolen aanzetten. De laatste schipmolens waren tot diep in de twintigste eeuw actief. Op onze Maas hebben er meerdere gewerkt. (Kangoeroe-collega’s, misschien een onderwerp voor een Grej Of The Day? Hier alvast een link) Schipmolens werden aangedreven door een of meer schoepenraderen daarbij is het waterrad naar verhouding breder dan bij watermolens om ondanks het geringe verval toch aandrijving te hebben. We lopen in het openluchtmuseum op zondag, de kerken hebben buiten luidsprekers hangen zodat de dienst ook buiten te beluisteren valt. Zo was er ook hier in de museumkerk een dienst gaande en buiten stonden heel veel mensen even stil om mee te luisteren en de nodige kruisjes te slaan. Na dit bezoek rijden we toch nog weer een stukje Transfăgărășan maar deze kant is beslist minder aantrekkelijk en er zijn ook geen beren dus de volgende dag door naar Sighișoara.

Dit was al een oude nederzetting van de Daciërs en in de 2^e eeuw een Romeins centrum dat in de 12^e eeuw weer door de Saksen tot burcht werd verbouwd. We zijn nog maar weinig Nederlanders tegen gekomen maar hier op de parkeerplaats komen we voor de derde keer hetzelfde Nederlandse gezin tegen wat met drie jonge kinderen al een jaar aan het rondreizen is. En zoals echte Nederlanders betaamt geeft hij zijn dagparkeerkaart aan ons (lekker voordelig en dat terwijl het hier al zo goedkoop is).

Na WO II verdwenen ook hier de Duitse inwoners en kregen de Roemenen de meerderheid en herschreven hun stadsgeschiedenis door elementen uit hun nationale traditie op de voorgrond te plaatsen. Eén daarvan is de geschiedenis van Dracula. Vlad III Drăculea Țepeș zou in deze stad geboren zijn in het begin van de 15de eeuw. Dus kan je hier nu eten in het geboortehuis van Vlad. Het is een erg leuk stadje om doorheen te dwalen, helaas blijkt de burgemeester meer te voelen voor nieuwbouw dus hopelijk zien ze de waarde nog op tijd in. Wij lopen ook de overdekte Scholierentrap op die het onderste en het bovenste deel van de burcht met elkaar verbindt. Deze trap werd in 1642 gebouwd om ook in de winter de kerk en de school bereikbaar te houden. Wij bezoeken de oude gotische kerk met in de crypten een 30-tal graven en waar om een hoekje nog een restje Romeins bouwmateriaal is te zien in de vorm van een zuil. Terug op het plein hebben we staan wachten op het slaan van de klok waar een poppenspel zou moeten gaan bewegen maar dat viel erg tegen.

We rijden een klein stukje verder om op een P4N in Biertan de nacht door te brengen. Deze P4N is onderaan de vestingmuur midden in het dorp, een inwoner stopt even om een praatje te maken want hij heeft ook een camper maar helaas geen tijd ervoor, hij moet nog te veel werken. Biertan wordt in alle reisgidsen aanbevolen en dus stappen wij tegelijk naar binnen met een touringcar vol toeristen. Voordeel is dat die altijd in een rotgang ergens doorheen gaan want zij hebben meerdere bezoeken op één dag gepland staan. Dit geeft ons al snel de tijd alleen rond te dwalen. Ook deze kerk heeft een driedubbele verdedigingsmuur. Er is toch wel heel veel strijd geleverd in Roemenië, het land is altijd van alle kanten bezet geweest. Aan het ingewikkelde slot is heel duidelijk te zien dat de belangrijke dingen in de kerk werden opgeslagen. Een rijk met houtinleg versierde deur is voorzien van een complex slot dat zich met vele pennen in de muur verankert.

Hierna rijden wij een heerlijke landelijke route door een laag glooiend landschap met bossen en landbouw, en dorpjes met veel kerken. We hebben wel vaker gezegd dat we graag de kleine wegen rijden om zoveel mogelijk van het land te zien. In het filmpje een kleine impressie van hoe wij door het land reizen en let wel op er zit namelijk ook een tolweg bij! Net na de hond in de berm en de zwaaiende man rijden wij op een tolweg je kunt de camera’s boven de weg zien hangen die ons vignet controleren. Maar geen enkel probleem om op deze tolweg met paard en wagen te rijden en te stoppen bij de vele groenten- en fruitstalletjes.

Zo slingerend door het landschap rijden we naar Camping Amonte Transalpine. Een prachtige schone camping met weer een vriendelijke ontvangst met een “welkomst medicine”. Zo’n lekker plekje dat wij een tweede nachtje blijven. En ja hoor, de tweede dag komt er weer een Roemeense campingbuurman met een fles en glaasjes naar ons toe wij moeten even een Țuică met hem drinken. Dit is de traditionele Roemeense alcoholische drank, meestal gestookt uit pruimen of appels. De drank is populair onder Roemenen op het platteland, waar maaltijden gewoonlijk beginnen met een glaasje Țuică. Deze was ook zelf gestookt en zat in een grote plastic fles. Zo’n aanbod sla je natuurlijk niet af en weer zitten wij gezellig om tafel en het gesprek wordt gevoerd met handen en voeten en vooral de app Google Translate. Het woord noroc (proost) werd snel begrepen en veel gebruikt want hij bleef Marcel maar inschenken, wederom heeft Marcel goed geslapen.

Maar het was weer super gezellig ook de campingeigenaar en zijn vrouw kwamen er nog even bij terwijl vrachtwagens afgeladen met boomstammen af en aan reden langs de camping. Dit bracht de Roemenen tot het uiten van boze opmerkingen en hun hoop dat de presidentsverkiezingen van zondag verbetering zouden brengen. Wat blijkt die contracten die de president destijds zo mooi met Oostenrijk heeft afgesloten blijken wurgcontracten voor de Roemenen, de wouden worden verwoest en het landschap verandert. Al het gekapte hout gaat linea recta naar Oostenrijk en de Roemeen verdient er niets aan. Bovendien is het ruim na 17:00 uur en alle vrachtwagens die dan nog rijden zijn feitelijk illegaal en hun lading betekent zwart geld, het rijdt nog de hele avond af en aan. Zo zijn er meer contracten die heel veel andere industrie in het land hebben lam gelegd of verkwanselt aan andere Europese landen of Amerika waardoor er een anti-Amerika en anti-Europa gevoel is ontstaan. Andere mensen hebben ons al gezegd dat het door corrupte dealtjes is gekomen dat hun land het moeilijk heeft. Hun hoop is nu gevestigd op eerlijke wetten en regels en een goede uitslag van de verkiezingen.

Wij willen graag weer de Karpaten oversteken maar nu via de Transalpina alleen is ook deze pas nog gesloten. De campingeigenaar belt even voor ons met wegbeheer en het blijkt veilig te zijn om de weg te rijden, ze zijn nog op een paar plekken de restanten van aardverschuivingen aan het ruimen maar in principe is het veilig genoeg. Wij negeren dus de borden verboden doorrijden en rijden de DN67C op, deze weg is 145 km lang en gaat over een hoogte van 2145 meter. Bram, van Camping Babou in Maramureș, had ons al gezegd dat deze route veel mooier is dan de Transfăgărășan en hij heeft gelijk, de weg is werkelijk een plezier om te rijden met prachtige vergezichten en vele haarspeldbochten. Heerlijk dat het nu voorseizoen is en de weg eigenlijk gesloten is want wij rijden er (er zijn er nog enkelen die het verbodsbord negeren) vrijwel alleen.

Nu zijn wij weer ten zuiden van de Karpaten aangeland en in deze regio zijn weinig kampeerterreinen, we vinden een mooi plekje voor de nacht op de grindoever van het riviertje Blahnita. Aan de sporen zien we dat er weleens auto’s de rivier oversteken en wel hoor Marcel is net met zijn drone aan het vliegen als een boer met zijn tractor langskomt en vervolgens de rivier oversteekt, gelukkig stonden we genoeg opzij.

De volgende dag eerst naar een postkantoor want we hebben een verjaardagscadeau op te sturen voor kleindochter Ida. Zij is gek op verkleedkleren dus een mooie klederdrachtjurk uit Roemenië zal zij vast leuk vinden. Het blijkt dat een pakje versturen naar Nederland heel wat voeten in de aarde heeft. Het eerste postkantoor is te klein en kan geen pakjes versturen, een groter postkantoor moet er de cheffin bij halen want tja, hoe moet dit, welke stempels moeten er allemaal op. Na een klein uurtje is het uiteindelijk voor elkaar. (Intussen hebben wij gehoord dat het in Nederland is aangekomen). Vandaag dalen wij door de prachtige Cerna vallei af naar de Donau. Er wordt hard gewerkt aan de weg, in de praktijk betekent dit “zoek het zelf maar uit hoe je deze wegwerkzaamheden passeert want daar houden wij ons niet mee bezig”. Geen verkeersregelaars of verkeerslichten noch borden. Succes.

We eindigen op Camping Cazanele Dunarii (de Donau Ketels of ook wel de IJzeren Poort) vlak bij de smalle kloven in de Donau. Daarover verhalen wij de volgende keer.